4. Uluslararası Terörizm Ve Sınıraşan Suçlar Sempozyumu

Kolombiya Üniversitesi'nde akademisyen Dr. Kamil Yılmaz, "Devlet daha kucaklayıcı politikalarla örgütten vazgeçenlerin toplumla entegresini sağlarsa bu, insanları örgütten kopmaları için teşvik edecektir" dedi.

Yılmaz, Antalya'da düzenlenen 4. uluslararası Terörizm ve Sınıraşan Suçlar Sempozyumu'nda yaptığı konuşmada, pişmanlık yoluyla örgütten ayrılanların siyasal şiddetten vazgeçme süreçleri hakkında bilgi verdi.

Terör örgütünde örgütten kopma isteği olan mensupların gerekçelerini bilmek ve diğer mensupları da örgütten vazgeçirebilmek amacıyla örgütten ayrılan 13 kişi üzerinde çalışma yaptığını anlatan Yılmaz, bu kişilerle örgüte katılma, örgütteki ve örgütten ayrıldıktan sonraki hayatları üzerinde değerlendirme yaptığını kaydetti.

Örgütten kopma gerekçeleri arasında örgüte karşı güvensizlik, örgütteki insanlar arasında adaletsizlik duygusu, eşit muamele görmeme, örgüt mensuplarının kendilerini değersiz hissetmeleri gibi unsurların yer aldığını ifade eden Yılmaz, 30 yıldır "bağımsız Kürdistan Devleti kurma" hedefinin gerçekleşememesinin de insanları ümitsizliğe ittiğini, terör örgütü içindeki "Kürdistan Devleti kurma" hedefinin değişmesinin geri dönüşlerde etkili olduğunu söyledi.

Pişmanlık yasalarının örgütten ayrılmayı teşvik ettiğini belirten Yılmaz, bugüne kadar 8 pişmanlık yasası çıkarıldığını, ancak 2000'li yıllarda çıkarılan son iki yasanın geri dönüşler konusunda daha etkili olduğunu savundu. Yılmaz, örgütü sorgulayan, kendi hayatını tekrar gözden geçiren örgüt elemanlarının kopmaları için son pişmanlık yasasının önemli rol üstlendiğini kaydetti.

Türkiye'de çıkarılan pişmanlık yasalarının analizini yapan Yılmaz, şunları söyledi:

"İlk pişmanlık yasalarındaki devletin yaklaşımı ile 2000 yılından sonra çıkan pişmanlık yasalarındaki devletin yaklaşımı değişiyor. İlk yasalarda terör örgütü mensubu insan dışı bir varlık haline getiriliyor, ama son yasalarda daha olumlu politikaların, daha müzakereci, teröristi insanileştiren uygulamaların geri dönüşümler konusunda etkili olduğunu gösteriyor. 1990'lı yıllardaki pişmanlık yasalarına göre örgüt mensubunun "Ben pişman oldum, bilgi veriyorum ve işbirliği yapıyorum" demesi gerekiyor. Ancak son iki yasada örgüt mensubunun "Ben artık bu örgütte durmak istemiyorum, bu işin şiddetle çözüleceğine inanmıyorum" demesi yeterli."

-"Pişmanlık yasasını çıkarmak yeterli değil"-

Terör sorununu sadece Türkiye'nin yaşamadığını, birçok devlette bu sorunun olduğunu ve pişmanlık yasalarının çıkarıldığını dile getiren Yılmaz, "İnsanları örgütten koparmak için pişmanlık yasasının yeterli olacağı düşünülüyor, ama öyle değil. Örgütten kopan insanlar sosyal yapının çatlaklıkları arasında kalıyor. Örgütten kopuyor, çıktığı toplum içine geri dönüyor, ama burada 'hainlikle' suçlanıyor, örgütten koptuğu için örgüt mensuplarının tehdidi altında kalıyor" diye konuştu.

Örgütten kopmuş insanlar için devletin özel sektör, devlet dışı aktörler ve toplumun her kesimi ile bütüncül bir politika geliştirmesi gerektiğini vurgulayan Yılmaz, bu politikalar sayesinde örgütten kopmaların daha fazla teşvik edilebileceğini söyledi.

Örgütten kopmuş insanlarla toplumdaki diğer insanların spor, eğitim, kültürel gibi değişik aktivitelerle aynı ortamda buluşturulabileceğini anlatan Yılmaz, "Sigara içen bir kişiye, hiç sigara içmemiş kişinin 'Sigara şöyle zararlı, içme' demesi mi etkili olur, yoksa 40 yıl sigara içmiş, zararlarını yaşamış bir kişinin sigarayı bırakması yönünde tavsiyede bulunması mı etkili olur- Tabi ki bizzat sıkıntıları yaşamış kişinin öneride bulunması daha etkili olacaktır. İşte burada hem örgütten vazgeçmiş kişilerin toplumla entegre olmasını sağlamış olacağız hem de diğer toplumdaki insanların terör örgütünün gerçek yüzünü göstermiş olacağız" dedi.

Yılmaz, devletin pişmanlık yasaları ile gerçekten iyi niyetini gösterdiğini, politik risklere rağmen yapılması gereken her şeyi yaptığını dile getirerek, şunları kaydetti:

"Entegre projelerle yasaların devamı getirilebilir. Devlet daha kucaklayıcı politikalarla örgütten vazgeçenlerin toplumla entegresini sağlarsa bu, insanları örgütten kopmaları için teşvik edecektir. Pişmanlık yasaları olumlu olmasına rağmen şiddet sonrası hayatla ilgili halen örgütteki kişilerin soru işaretleri giderilmiş değil. Toplumun ve devletin topyekun kucakladığı bir örnek sunmamız lazım ki daha etkili olalım. Devletin iyi niyetine karşı çatışmaların devam etmesi ise çözüm noktasını güçleştiriyor. Ne zaman demokratikleşme konusunda adım atılsa, affedici unsurlar hayata geçse çatışmalar artıyor. Bu durum da çözüm sürecini olumsuz etkiliyor."

Muhabir: Hatice Özdemir