Türkiye’deki süpermarketlerden birinde alışverişimi yapıp çıkarken kasiyer bana ‘‘Danke’’ dedi. Ben Alman değilim. Ve ismim Natasha olmasına rağmen Rus da değilim. O halde ben İskandinavya, Avustralya veya Hollanda’dan gelen bir sarışın olmalıyım. Hayır hayır hayır. Devam edip onlara Birleşik Devletlerden olduğumu söylüyorum. Genellikle sonunda ‘‘Amerika’’ diyene kadar hangi ülkeden olduğum anlaşılmıyor. Çoğu zaman neşeli ve arkadaşça karşılıklar almama rağmen arada bir kin duygusuyla da karşılaşıyorum. Ama çoğu kez sadece kafa karışıklığı ile karşı karşıya kalıyorum. “İnanılmaz bir şey, Amerikalılar buraya hiç gelmez” ya da “Buralarda çok fazla seyahat eden Amerikalı ile karşılaşmayız’’ gibi karşılıklar alıyorum.
Aslında seyahatlerimin birçoğunda sadece bir elin parmakları kadar Amerikalı ile karşılaştım. Belki ben yanlış yerlerde bulunuyorumdur, ancak yolculuklarımın çoğu kısmında etrafım dünyadaki diğer milletlerden birçok insanla sarılı haldeydi.
Bu akla kolay gelen bir düşünce ve her zaman benim kullandığım ilk savunma cümlesidir. Amerika çok büyük bir ülke. Sadece büyüklük olarak değil çeşitlilik olarak da çok büyük bir yer. Tam anlamıyla 20°C havada kardan adam yapmaktan, Florida Keys adalarında pina colada’nızı yudumlamaya 3 saatlik bir uçuşla döviz alışverişi ve yorgunluktan kızaran gözler olmadan gidebilirsiniz.
Bir pasaport edinmek pek de ucuz bir şey değil. 135 dolarlık fiyatıyla dünyadaki en pahalı beşinci pasaporta sahibiz. Bu birçok insan için fazla görülmeyebilir, ancak şunu unutmayın bu parayı kazanmak en düşük ücretle çalışan biri için 19 saatlik bir çalışmayı gerektiriyor.
Bir pasaport için ödenen bu okkalı 135 doların ötesinde ülkeler arası yolculuk son derece ucuz olabilir. Ancak bize yolculuk yapmanın zenginler için olduğu gösteriliyor ve reklamlar bizi yolculuk yapmanın savurgan bir hayat tarzı yaşayan, Fransız Polinezyası’nda özel bir villada yaşayan insanlar için olduğuna inandırmaya itiyor. Bana sorulan bir numaralı soru ‘‘ Bu şekilde yolculuk etmeyi nasıl karşılıyorsun?’’ oluyor. Biraz araştırma ve internette yapılan araştırma, size yolculuk etmenin inanılmaz derecede ucuz olduğunu gösterecek. Çoğu zaman 35 doların altında bir bütçeyle bir gün yolculuk yapabiliyorum ve evet buna Batı Avrupa’nın bölümleri de dâhil! Hava yolu millerinizi doldurmak için alışverişlerinizi kredi kartları ile yapın, pansiyonlarda kalın, sezon dışında seyahat edin veya yabancı bir ülkede ücretli işler yapın.
Ortalama olarak paralı tatil izni süresi 2 haftadır. Forbes dergisine göre, Birleşik Devletler, işçilerine paralı tatil izni sağlamayı gerektirmeyen tek gelişmiş ekonomidir. Daha da kötüsü Forbes yaklaşık olarak her 4 Amerikalıdan 1’inin herhangi bir paralı tatil izni alamadığını açıkladı. Fransa’da bütün bir aydan daha fazla tatil yapan arkadaşlarım var! Artık Amerikalıların işlerinden biraz uzaklaşmalarının vakti geldi ve ayrıca bunu hak ediyorlar.
Evet, doğru! Yaklaşık olarak 4 Amerikalıdan 3’ü paralı tatil zamanı hakkını “kullanamamak” için elde ediyor! Kendimizi o kadar çok işimize adamışız ki kendimize ayıracak vakit bile bulamıyoruz. Birleşik Devletler Seyahat Derneği’nin verileri bir yılda ortalama bir Amerikalı’nın 5 tatil günü bile kullanamadığını gösteriyor. Bu izin günlerini kullanmamakla Amerikalılar aslında işte bulundukları için patronlarına para ödemiş oluyorlar. Peki, sonuç nedir? Amerika fazla çalışan, fazla stresli ve sonuç olarak sağlıksız bir toplum haline dönüşüyor.
Amerika’daki öğrenciler çok büyük bir borç sorunu ile karşı karşıya. Etrafımda seyahat etmeyi çok isteyecek birçok arkadaşım var. Ancak edindikleri lisans programını karşılamak için çok büyük borçların altına girmiş durumdalar. Forbes dergisinin bir diğer makalesine göre Amerika 1 trilyon doların üzerinde kredi kartı borçlarını aşan öğrenci kredi borçlarından muzdarip durumda. Aman Tanrım!
Benim akıcı olarak konuşabildiğim tek dil İngilizce. Kabul etmekten nefret ediyorum ve bu çok utanç verici bir durum ancak bu bile beni dünyayı dolaşmam için yeterli oldu. Türkiye’de Türkçe, Ekvator’da İspanyolca veya Japonya’da Japonca (kabul ediyorum bu zor bir dil) konuşmadım. Yine de hayatta kalabildim! Hayatta kalmaktan fazlasını yaptım, A noktasından B noktasına gidebildim, marketten alışveriş yaptım ve hatta stilist ile ortak bir dil konuşmamamıza rağmen çok güzel bir saç kesimi yaptırdım. Amerikalıların çok büyük kitlesinde olduğu gibi, uluslararası bir dil olan İngilizceyi doğal olarak konuşabilme şansına sahibim. Bulunduğun ülkenin dilinden birkaç kelime öğrenmek her zaman eğlenceli bir şey olmuştur ama İngilizce zaten dünyanın her yerinde çok yaygın bir dil. Buna rağmen sıkıntı yaşıyorsanız Google’ ı kullanabilirsiniz.
Bizler bir korku toplumunda yaşıyoruz. Neyden korktuğumuzdan emin olamasam da her zaman korku içerisindeyiz. Ne zaman yolculuk için evden ayrılacak olsam ailem güvenliğim için endişe ediyor. Bu durum ateşli silahlarla işlenen suçların sıradan bir hadise haline geldiği Amerika’yı düşününce kafamı karıştırıyor. En tehlikeli diye kabul edebileceğim yerler Amerika’da. Çoğu yabancı ülkelerdeki insanların %99’u günlük hayatlarını basitçe sürdüren arkadaş canlısı insanlardan oluşuyor. İngiltere’de polisler silah bile taşımıyorlar ve İzlanda’da polis tarafından vurularak öldürülen ilk insan vakası 2013’te yaşanmış durumda. Dünya yıkımın eşiğinde değil ve şimdiye kadar seyahat ettiğim 40 ülkenin hiç birinde kendimi tehdit altında hissetmedim.
Gerçeklere rağmen, sadece Amerika’yı öven birçok insan var. Ülkemi eleştirmiyorum, onunla ilgili sevdiğim birçok şey var ancak biz bazen bir avuç cahil insan haline gelebiliyoruz. Medya bunda kısmen suçlu çünkü biz Amerika’da sadece sansasyonel haberleri duyuyoruz. Dünya haberleri sadece bizi olumsuz olarak etkiliyorsa veya bir toplu trajedi meydana gelmişse gösteriliyor. Yurtdışındayken Al Jazeera, Euro News veya BBC News’i açtığımda gerçek dünya haberlerini görüyorum. Seyahat ettiğim yerlerdeki yabancıların Amerikan politikaları hakkında bilgi sahibi olmaları ve benim onların ülkelerinin politikaları hakkında bilgi sahibi olmamam çok utanç verici bir durum. Amerika’da dünya meseleleri hakkında çok önemli bir bilgi eksikliği var. Bizler izole edilmiş bir baloncuğun içerisinde gibiyiz ve Amerikalılar bilinmeyenden korkuyor ya da daha kötüsü umursamıyorlar. Avustralya’yı harita üzerinde gösteremeyen, Tayland’da seks kölesi olarak satılmamam için beni uyaran ve Tokyo’nun Çin’in başkenti olduğunu sanan Amerikalılar ile karşılaştım.
