Çocukluk amnezisi aynı zamanda bebeklik amnezisi yani unutkanlık olarak da bilinir. Yetişkinlerin 2-4 yaşına kadar olan dönemde olaysal belleklerinde bulunan belirli anılarının zamanını, mekânını, yaşadığı duyguyu ve kimle, nasıl, nerede olduğunu hatırlayamamalarıdır.
Bebek anılarımızı neden unuttuğumuza dair teorilerden biri o sırada sözlü olarak iletişim kuramadığımızdır. Bir anıyı geri aldığımızda kelimeleri kullanırız ve onu dil gerektiren birçok ayrıntıyla açıklayabiliriz. Bebeklerin çoğu 2 yaşından önce konuşmaya başlamadığından uyumlu bir hafıza oluşturamazlar.
Büyüdükçe beyinlerimiz çok fazla yük kaldırıyor, bu nedenle bir çalışma, beyin çok sayıda yeni hücre yetiştirmekle meşgulken, aksi takdirde uzun vadeli olacak anıları saklamadıkları sonucuna vardı. Ayrıca, olaysal hafızamız henüz devreye girmediğinden, 3-4 yaşından önceki günlük olayları fiziksel olarak bile hatırlayamıyoruz. Bu nedenle, sık sık hangi parka gittiğiniz gibi soyut anılara sahip olabilmekteyiz, ancak annenizin sizi o anda hangi dondurma dükkanına götürdüğünü bilmiyoruz.
Başka bir araştırma, ebeveynlerimizin çocukluğumuzun anlatısını değiştirebildiğini gösteriyor. Bir düşünün, bir anıyı hatırladığımızda daha iyi tutmaya meyilliyiz, dolayısıyla ebeveynlerimizin önemli gördüğü olayları hatırlarız. Aynı çalışma, çocukların aynı olayı anneleri yerine babalarıyla tartıştıktan sonra farklı şekilde hatırladıklarını ortaya çıkardı. Çocuklar etkilenebilir, bu yüzden sadece güzel anıları tutmalarına ve onları doğru algılamalarına yardımcı olmak çok önemlidir.