10 dakika öncesine kadar, bütün aile damda kurulan, o görkemli Mardin sofrasının başında toplanmış, karşımızda Kamışlı (Suriye) manzarası, elinizi havaya kaldırdığınızda yakalayabileceğinizi düşündüren yıldızların altında; Ali dedemden, Saniye mamam ile nasıl tanıştıklarını, aşklarının nasıl başladığının hikâyesini dinliyorduk.
Ortaokulda başlamış aşkları, sınıf arkadaşıymışlar, dedem hemen her gün şiir yazarmış anneanneme. Yazdığı şiirlerden birkaçını, o yaşına rağmen ezbere okumasını hâlâ unutamıyorum. 1940’larda, Kızıltepe’de geçen iki çocuğun aşk hikâyesini dinliyorduk. O zamanlar farkında değildim ama bu hikâye, İzmir’e dönüp, çoğu arkadaşımın anne babasının görücü usulüyle evlendiğini öğrenince kültür şoku yaşamama sebep olacaktı.
Dedem hikâyesini ballandıra ballandıra anlatmaya devam ediyordu. Dedem tam yeni bitirmişti ki çatışma başladı. Yemeğe bile başlamamıştık! Hadi sembusek falan o kadar önemli değildi; ama ya içli köfte öyle mi? Hâlâ aklıma geldikçe gözlerim doluyor. Apar topar, 10 saniye bile sürmeyecek hızla içeri girdik. Çatışmanın bitmesini bekledik. Güçlü bir çakmağın yanıp sönmesi gibi ilerleyen, ilerlerken de yoğun bir sinek vızıltısı gibi ses bırakan mermiler, hâlâ aklımda.
Bu mermilerden birkaçının oluşturduğu delikler, ertesi gün dayım tarafından kapatılacaktı. Çatışma bitti. 5 dakika beklendi ve yemekler içeri alınıp, yemek ve sohbet faslı devam etti. 6 yaşındaydım. Ben ve birkaç kuzenim dışında, herkes, her şeye alışıktı. Çok normal bir şey yaşanıyor gibiydi. 10 saniyede toplanıldı, 5 dakika beklenildi, yemeğe devam edildi, delikler ertesi gün hazır olan sıva malzemeleriyle hemen kapatıldı…
Yaşadığı acılar normalleştirilen bir halk, Mardin halkı, Güneydoğu halkı. O halkın ellerinden çıkan, çatışmanın ortasında bile canınızdan çok onu düşünmenize sebep olabilecek, Mardin mutfağının en lezzetli yemeği içli köftenin tarifini sizlerle paylaşıyorum. Üstelik etsiz. Hepinize afiyet olsun