Dışkılama sırasında, dış makat kası ve puborektal kasta bu gevşeme yerine kasılma olmasına ‘’anismus’’ denilir. Anismus, kısaca ‘’makatın aşırı kasılması’’, ‘’makatın fazla kasılması’’ veya ‘’makatın gevşeme kusuru’’ olarak tanımlanabilir.
Anal sfinkter dissinerjisi (makat kası uyumsuzluğu), spastik pelvik taban sendromu, dissinerjik defekasyon (uyumsuz dışkılama), paradoksal puborektal kontraksiyon (zıt puborektal kasılma) ve pelvik taban dissinerjisi (çatı kemiği tabanı uyumsuzluğu) anismus ile eş anlamlı olarak kullanılır. Anismus ilk olarak 1964 yılında Wasserman tarafından ‘pelvik taban kaslarının zıt kasılması’ olarak tanımlanmıştır. Ardından, 1985 yılında Preston ve Lennard-Jones, bu durumu ‘’anismus’’ olarak adlandırmışlardır. Çizgili kasları tutan anismus sorununun, idrar yollarını ilgilendiren ve idrar yapma zorluğu ile kendini gösteren karşılığına ise ‘’Fowler sendromu’’ adı verilir.
Kronik kabızlık sorununa toplumda ortalama yüzde 15 oranında rastlanılmaktadır. Rao, Talley ve Surrenti’nin çalışmalarında, kronik kabızlık hastalarında, anismus sıklığının yüzde 40 oranında olduğu belirlenmiştir. Bu oranlardan hesaplanırsa, erişkin nüfusunun yaklaşık yüzde 6’sını ilgilendiren bir sorun olduğu ortaya çıkmaktadır.