Anneler günü yaklaştıkça onlara ne alacağız kaygı başlar ve dolanır dururuz alışveriş merkezlerinde. Onu mutlu edecek, ona uygun, layıkıyla bir hediye bulmak ne kadar zor aslında. Ve muhtemelen de bir ev hediyesi ile ayrılırız alışveriş merkezinden.
Bir ev hediyesi...
Anne ve ev...
Zihnimizde o kadar bütünleşmiştir ki ona özel hediye alırken bile onu evin bir parçası gibi düşünüp ev hediyesi alırız. Belki de kolayımıza gelen budur. Oysa ev hepimizin ortak kullanım alanıdır.
Günün sonunda bu özel günde kazanlar aslında sadece satıcılar oluyor.
Hediye almak ve bu günü ona özel kutlamak önemli peki ya sonra...
Onlara vereceğimiz en güzel hediye aslında sevgimiz. Peki bunu gerçek anlamda yeterince gösteriyor muyuz?
Yoksa anneler günü aslında gösteremediğimiz sevginin sahte bir bedeli mi...
Bunu biraz düşünmenizi isterim.
Arkanıza yaslanın. Çok değil, bugünden itibaren son bir yılınızı hatırlayın. Annenizle ilişkiniz nasıldı?
Onu ne kadar dinliyorsunuz? (Gerçek anlamda dinlemekten bahsediyorum. Sabırla, yılmadan, belki aynı olayı defalarca tekrarlıyor ve siz her seferinde yeniden dinleyebiliyor musunuz?)
............
Aslında sorularım uzar gider. Benim istediğim biraz düşünmeniz. Neyi farklı yaparsanız gerçek sevginizi bir güne değil her güne dağıtırsınız?
Anne olduktan sonra kendinizi ne kadar özel hissettiğinizi düşünün, kadın olmanın mucizevi tadını almış ve bu kutsal duyguyu çocuklarımız bize gerçek sevgileri ile hissettirdiklerinde yaşar olmuşuz. Onların bize sımsıkı sarılmaları, öpmeleri, annee diye seslenmeleri, şarkılar besteyip söylemeleri, resim yapmaları, kucağımızda uyumaları ve daha bir sürü şey ile bu duyguyu en ince ayrıntısına kadar yaşıyoruz.
Peki ne oluyorda birer anne kuzusu olan bizler bir ev eşyası ile annemizin gününü kutluyoruz?
Biraz düşünün...
Gerçek sevginizi göstereceğinizi harika yılların başlangıcı olsun bu anneler günü...
Sevgilerle
Ebeveyn Koçu, Canay Bahşi Ilgın