"Sürekli çocuklarımızı gözümüzün önünden ayırmazsak, onlar da biz de ruh sağlığımızı kaybederiz" diye düşünebilirsiniz. Ama 15 yaşında altında hiçbir çocuk kötü amaçları olan bir insana karşı güvende değildir. Hatta 15 yaşında bir çocuğu bile kötü niyetli bir insan kandırıp zarar verebilir.
Son günlerde giderek artan çocuk ölümleri hepimizin başına gelebilir. Hiç kimse bu durumda güvende değildir. Nedeni de bunu yapanın genellikle evimize rahat girip çıkabilen bir yakınımız olmasıdır. Öyle ki, "Beni annen ya da baban gönderdi, seni onların yanına götüreceğim" dediğinde en uyanık ve en akıllı çocuğun bile aklına ondan şüphelenmenin gelmeyeceği insanlardır. Bu insan her zaman genç bir çocuk da olmayıp, ileri yaşlarda aile bireyleri de olabilmektedir.
Eğer biraz da ikna kabiliyeti varsa çocuğumuzun aklına girip yanında götürmesi işten bile değildir. Bu nedenle istediğimiz kadar çocuğumuzu tembihleyelim, yabancı insanlara karşı uyanık olmasını sağlayabiliriz ama dayı oğlu, amca oğlu gibi bir yakınımızdan korumamız mümkün değildir.
Çocuğumuzu uyarmak, kimse ile gitmemesini söylemek, onu korkutmak, "Sana zarar verirler" demek bir yere kadar işe yarayacaktır. Bu işin en önemli yönü çocuklarımızın üstünden ayırmadan yetiştirmektir.
Sürekli korkutmak, hiçbir yere göndermemek de çözüm değildir. Arkasından bakarız, göz kulak oluruz ama yine de bizim bilmediğimiz yerlerde kendi başına oynamasına, gözümüzün önünden kaybolup gitmesine engel olmamız gerekir. Korkutmuş gibi olmayayım ama bence en iyi yol onları görebileceğimiz yerlerde olmalarını sağlamaktır. Başka insanlara emanet etmek, kaza risklerini de göz önüne aldığımızda, tehlikeli olabilecektir, unutmayalım!
Dr. Sabri Yurdakul