Engeller Önünde Duramadı

Türkiye Bedensel Engelliler Basketbol 1. Lig’de mücadele eden Ordu Belediyesi Bedensel Engelliler Basketbol takımında forma giyen ve doğuştan bacakları olmayan İmdat Yalçın, “Ben kendimi engelli olarak görmüyorum” dedi.

Ordu’nun Ulubey ilçesinde dünyaya gelen İmdat Yalçın, engelli olmasından dolayı insanların bakışlarından rahatsız olduğu için köyden Ordu’ya geldi ve hayatı değişti. Simit satarak hayata tutunmaya başlayan Yalçın, simitçilikten sonra pazarcılık yaparken, tanıştığı Melike Yalçın ile evlenerek dünya evine girdi. "Ayaklarım yok diye eşimi bana vermediler" diyen İmdat Yalçın, yaşadıklarını şöyle anlattı:

“Ordu’nun Ulubey ilçesinde doğdum. İlkokulu Ordu’nun Tikence köyünde okudum. Ama insanların engelinden dolayı bana bakışları beni ürkütüyordu. Bir yere çıkmak istemiyordum ama bütün engelleri aşa aşa 5. sınıfta Ordu’ya geldim. Ağabeyimle kalıyordum. Ortaokul sonda okulu bıraktım. Sonra açıköğretimle bitirdim. Daha okumadım. İlk etapta simitçilik yaptım, ikinci etapta pazarcılık yaptım. Çorap, çamaşır sattım. Bunu kendimi biraz aşayım, kendimi topluma katayım diye yaptım. Sonra eşimle tanıştım. Onunla da baya bir zorluklar yaşadım. İki yıl konuştuk, tanıştık. Gizli kaçamak görüştük. İstettim vermediler. Ayakları yok, sana bakamaz dediler. Eşim de ailesine ‘Siz istemiyorsanız bende istemiyorum’ demiş. 2003 yılının Aralık ayının 15’inde annesine ‘Patron çağırdı. İşe gideceğim’ diyerek evden çıktı. Büyük ağabeyim de bize önderlik yaptı. Ağabeyim olmasa zaten ben evlenemezdim. Eşimle köye kaçtık, annesini aradık. Hayat arkadaşım oldu. Düğün yaptık, onun ailesinden hiç kimse gelmedi. Eşim de bir burukluk yaşadı. Şuanda çok iyi bir hayatı var. Ben çalışmıyorum ama onu çalıştırmam. O benim eşim, çocuklarımın annesi, beni seven bir insan.”

Basketbolun çok güzel bir spor olduğunu ifade eden başarılı basketçi İmdat Yalçın, “Basketbola ilk etapta çok zor başladık. Ellerimiz patladı, kafamız patladı. Büyük zorluklar yaşadık. Aslında biz engelli değiliz. Ben kendimi engelli saymıyorum. Tekerlekli sandalyeye bağımlı olmak biraz zor. Basketbola başladığımda biraz ürkek davrandım. Kopmak istedim. Sporu gittikçe sevmeye başladım. Basketbol çok güzel bir spor dalı. Engellileri topluma kazandırmak, spor yapamasan da gelip oraya maçları seyretmek, o başarıyı hissetmek, gerçekten basketbol çok güzel bir şey” diye konuştu.

“MAÇTA EŞİMİ İZLEMEK BÜYÜK HEYECAN”

Eşini sahada izlerken büyük bir heyecan yaşadığını söyleyen Melike Yalçın ise, “Eşimin basket oynaması beni mutlu ediyor çünkü. Tüm azmiyle spor yapmayı çok seven birisi. Buradaki maçlara genellikle gidiyorum. Maçta onu izlemek büyük heyecan yani. Çok güzel bir duygu. Herkesin o maçları izlemesini isterim“ ifadelerini kullandı.

Eşiyle kaçtığı için hiçbir zaman pişmanlık duymadığını söyleyen Melik Yalçın, “Ben eşimi tanıdığım için çok şanslıyım. Keşke her insan onun gibi olabilse, dünyada değişemeyeceğim ilk insan eşim, sonra çocuklarım. Kaçarak evlendik. Ailemle şimdi konuşuyorum. Keşke her şey doğrulukla olsaydı. Şimdi onu benden çok seviyorlar” şeklinde konuştu.

İşsiz olan 2 çocuk babası başarılı sporcu İmdat Yalçın, ekonomik anlamda zor günler geçirdiğini belirterek, işverenlerden kendisine iş vermelerini istedi.