Eski Bayram Günleri

Eski Bayram Günleri

Dilimize pelesenk yaptığımız bir söz vardır. Büyük küçük, kadın erkek herkes aynı şeyi söyler dururuz. Eski bayramlar…

Bana göre şikayet edenler ve eski bayramların özlemini duyanlar aslında kendilerinden şikayet etmektedirler. Çocukluğumuzun bayramlarını o devrin toplumunun taşıyıcı kolonları olan büyüklerimizin bize sundukları şekil bu özlemimize neden oluyorsa ki öyle bayrağı devralan bizlerin sunum ve yaşama sorunumuz var demektir.

Öyle olmasa neden özlem duyup şikayet edelim ki. Elimize aldığımız gelenek bayrağını yere düşüren itibarsızlaştıran bizler bu bayrağım yerde olmasından silikleşmesinden şikayetçi olma hakkına sahip değiliz.

Yapay hale getirdiğimiz bu bayramlar bizi kaynaştırmıyor. Çünkü malzeme eksik, usta samimi değil ve oyunun figüranları kukla haline büründü.

Kurbanlarımızı bile kendimiz kesmez olduk. Üzerimize farz olan bu vazifeyi ifa ederken başında bile olmuyoruz. Kapımızın zili çaldığında evimizin en küçüğü elinde şeker tasıyla hemen kapıyı açıyor, şekerleri ellerine tutuşturup gönderiyor. Bunun böyle olmasını biz istiyoruz.

Oysa o bayramları özlenen yapan şey gelen çocukların el öpmeleri, giyindikleri bayramlıkları göstermeleri ve kendi taradıkları saçlarının bozulmaması için adeta kıpırdamadan oturmaları değil miydi? Şimdi biz giydiriyoruz, saçlarını biz tarıyoruz ve önlerine her gün bayrammışçasına çoktan seçmeli kıyafetler, imkanlar sunuyoruz.

Kim bilir belki de özlediğimiz çocukluğumuzda öptüğümüz ellerin yerine ellerimizin öpülmesi. Kısıtlı ve az imkanlarla mutlu olma formüllerini yeniden keşfetmektir. Yine kim bilir belki de biz çocuklarımıza bu haliyle sunamadığımız bayramların ezikliğini yaşamaktan kaçıp adına özlem diyerek kaybedişimizi kabulleniyorum.

Aslında özlediğimiz bayramlar çok uzağımıza gitmiş değiller. Sadece bizler çocuklarımıza sunum ve aktarım sorunu yaşıyoruz. Bayramları bu hale getiren bizim özümüzden uzaklaşmamızdır yoksa çocuklarımız yeni bayramlar diye bir şey icat etmiş değillerdir.

Bekir Kale Ahıskalı