NGC 2899 olarak bilinen kabarcık daha önce hiç bu kadar detaylı görüntülenmemişti.
Merkezinden itibaren iki ışık yılı kadar geniş bir mesafeye (yaklaşık 19 trilyon km) yayılan gazın sıcaklığı on bin dereceye kadar varabiliyor. Kabarcığın parlamasına da bu neden oluyor.
ESO, bu yüksek ısılara bulutsunun ana yıldızındaki radyasyonun sebebiyet verdiğini belirtiyor. Bu sıcaklıklar da mavi parıltılı oksijenin etrafındaki hidrojenin kırmızı renkte parlamasını sağlıyor.
Uzay kelebeği, Güney Yarımküre'den görülen ve Yelken diye de bilinen Vela Takımyıldızı'nda, üç binle 6 bin 500 ışık yılı arası bir uzaklıkta yer alıyor. Merkezinde kendisine çarpıcı ve neredeyse simetrik şeklini veren iki yıldızı bulunuyor.
Tüm bulutsuların yalnızca yüzde 10'la yüzde 20 kadarı böyle iki kutuplu şekle sahip.
Gezegenimsi bulutsular, Güneş'ten 6 kat daha fazla kütleye sahip olabilen yaşlı yıldızların çökerek çok miktarda gazı serbest bırakmasıyla oluşuyor.
Ultraviyole radyasyon, gazın uzayda dağılana kadar parlak biçimde ışıldamasına neden oluyor. Kozmik zaman ölçeğinde bu hadiseler çok çabuk gerçekleşiyor.
Bu olgu Şili'deki VLT tarafından, özellikle de teleskoba ekli Düşük Dağılımlı Spektrograf (FORS) ve Odak Düşürücü tarafından elde edildi.
8,2 metre uzunluğundaki FORS, VLT'yi teşkil eden 4 teleskoptan biri.
Yakın zamanda gökbilimciler bir başka güzel ve eşsiz olayı daha görüntüledi: Bir beyaz cücenin infilakı sonrası gerçekleşen ultraviyole ışık patlaması.
Gökbilimciler böyle bir hadiseyi daha önce sadece bir kez görebilmişti ancak gezegenimizin kendi demir çekirdeği etrafında nasıl oluştuğu ve karanlık enerjinin etkileri dahil evrenin gizemlerini açığa çıkarmakta yardımcı olabileceğini umuyorlar.
Karanlık enerji, evrenimizin genişleme hızını yavaşlatmak yerine artırmış gibi görünen gizemli bir güç.
Evrendeki toplam enerjinin yüzde 70'ini oluşturan bu enerji, bilim insanlarınca halen diğerlerine nazaran bilinmiyor.