Çankırı Dr. Refik Saydam İlkokulunun yürüttüğü “Kardeşim Üşümesin Projesi” kapsamında hazırlanan atkılar, giysiler ve resimler Hatay Reyhanlı ilçesindeki Milli Eğitim Bakanlığına bağlı Syria Müslim Care Geçici Eğitim Merkezindeki mülteci çocuklara ulaştırıldı.Çankırı İl Milli Eğitim Müdürlüğü “Kardeşim Üşümesin Projesi” hakkında açıklamada bulundu. Açıklamada, “Gittiğimiz okul prefabrik yapılardan oluşan bir okuldu. İçerisinde mazlum kardeşlerimiz eğitim öğretim görmeye çalışıyordu. Fedakar öğretmenlerimiz zor şartlar altında çocuklarımızı eğitmeye çalışıyorlardı. Dr. Refik Saydam İlkokulu öğrencilerinin hazırladığı hediye paketlerini görünce gözlerindeki mutluluk inanılmazdı. Bazıları Türkçe anlamıyordu. Ama insanlığın dili birdi. Gözlerinden anlıyorduk neler hissettiklerini. Bir yandan çocukluğun verdiği heyecanla hediye paketlerini açıyorlardı bir yandan da gözlerindeki hüzün belli oluyordu. Hepimizin kardeş olduğunu ve yalnız olmadıklarını söyleyince acılarını kısa sürede olsa unuttular. Atkıları sevinçle boyunlarına taktılar, kardeşlerinin çizdiği resimleri incelediler, kardeşlerinin gönderdikleri hediyelerle bizler ayrılmadan oynamaya başladılar. Her çocuk güzeldir ama bu çocuklar bir başka güzeldi. Mazlumluğun ve masumluğun verdiği güzellik etkileyiciydi. Bizleri okullarından el sallayarak uğurladılar” denildi.Açıklamanın devamında ziyaret hakkında şu bilgiler verildi: “İHH’nın Çocuk Yaşam Merkezine gidildi. Burada yetim ve öksüz kalan çocuklar yaşıyorlardı. İHH bu çocuklar için eşsiz bir köy hazırlamıştı. 100 dönüm arazi üzerine kurulan bu merkezde onlarca villa tipi ev vardı. Spor salonları, kütüphaneler, marketler, kuaförler, rehberlik birimleri ve bir şehirde aklınıza gelen her şey vardı. Bir sonraki durağımız yaralanan kardeşlerimize yardım için oluşturulan rehabilitasyon merkezleriydi. Kimi kardeşimiz bacağını kaybetmişti, kimisi ellerini. Bir genç kız kardeşimiz evlendiği ay düşen bombadan dolayı gözlerini kaybetmiş, yaralanmıştı. Bir küçük kardeşimiz duyma yetisini kaybetmişti. Her şeye rağmen yaşama tutulmuşlardı. Birçok yardım kuruluşu bu kimsesiz kardeşlerimize yardım ediyordu. Kimsesizlerdi fakat asla sahipsiz değillerdi. Türk kardeşleri onları yalnız bırakmadılar. Girdiğimiz birçok kurumda ’Teşekkürler Türkiye’, ’Vatanımızda Gibiyiz’ gibi kardeşlik cümleleri ile karşılandık.”