Felç, bunama ve buna benzer hastalıklar hastanın tüm yaşamını etkiler. Özellikle yatalak hastalarda, hastaların şuuru da kapalıysa veya çevreyle ilgisi azsa bu durumun hasta yakınını çok etkilediği düşünüyorum.
Bu tür hastalıkların tedavi masrafları ve bakım masrafları maalesef çok pahalıdır. Gelir düzeyi düşük olan ailelerde bu yükün altına girmek ve hastanın diğer bakım sorunları ile ilgilenmek hasta yakınlarına psikolojik olarak büyük darbe vurur.
İsterseniz hasta yakınlarının sorunlarını maddeleyelim.
1) Yukarıda belirttiğim gibi yatağa mahkum veya kronik hastalığı olan hastaların masrafları çok ağırdır.Bu yükü iyi kötü üstlenmeleri gerekir.
2) Yatan hastaya bakmak bir tecrübe gerektirir. Eğer hasta yakının tecrübesi yoksa ,hasta yakını büyük zorluk çeker.
3) Her şey bir yana ,hasta yakınının bakabileceği bir konumda olsa bile eğer bu kişi eş veya çocuk veya anne babaysa hasta yakınını ayrı ayrı etkiler.
Eşi felç geçiren kişinin tüm yaşantısı değişecektir. Bundan sonraki döneminde hayat arkadaşından mahrum ve manevi olarak çökmüş bir durumda olacaktır. Birde hasta olan eş evin maddi gelirini üstleniyorsa hayat standardı da çok aşağılara düşücektir.
Çocuğu kronik hastalığa yakalanan anne babanın çocuğuyla ilgili tüm hayalleri yıkılır....v.s.
4) Hastaya bakmak ve tüm günü ayırmak hasta yakınının dışarıdaki tüm sosyal hayatını kısıtlar.
Bu sorunları yüzlerce sayıda sıralıyabiliriz. Tüm bunlara maruz kalan hasta yakınının depresyona girmesi tabi ki kaçınılmazdır. O halde hastayla olduğu kadar hekimin hasta yakını ile de temasta olması, gerekirse başka bir doktora yönlendirmesi ve depresyon tedavisi yapması gerekir.
Ülkemizde de artık yurt dışında olduğu gibi hasta yakınları için psikolog desteği verilmektedir.Toplu terapiler yapılmakta ve hasta yakınları arasında dayanışma oluşturulmaktadır.Ne olursa olsun hasta bakımı zor bir iştir.Tedavinin başarısına katkısı büyüktür. Bunun için hasta yakını sağlığını ve psikolojisine önem vermek gerekir.