ABD, Avrupa ve öbür ılıman ülkelerde yaygın olan yabani havucun, bugün tarımı yapılanın atası olduğu düşünülüyor. Akdeniz yöresinde Hıristiyanlık öncesi dönemlerde, Çin ve kuzeybatı Avrupa'da ise 13. yüzyılda havuç tarımı yapılmıştır. 20. yüzyılda karotenin (provitamin A) değerinin anlaşılması karotence zengin olan bu bitkinin besin kaynağı olarak önemini artırmıştır. Bugün ılıman kuşakta büyük miktarlarda havuç tarımı yapılıyor.
İki yıllık bir bitki olması nedeniyle havuç, ilk yıl toprak üzerinde dik rozetler oluşturan ince parçalı yapraklar ve toprak altında etlenerek gelişen bir kazık kök ile buna bağlı ince yan kökler oluşturur. İkinci yıl ise yaprak özetlerinin içinden 60-100 cm uzunluğunda dallanmış çiçek sapları çıkar.
Ana ve yan dalların ucunda pembemsi beyaz renkli çiçeklerin oluşturduğu çiçek kümeleri (bileşik şemsiye) bulunur. Sarımsı gri renkli ve dikenli tohumları vardır. Havuç makineli tarıma en uygun sebzelerden biridir.
Taze havuçlar düzgün, lekesiz kabuklu, sıkı ve gevrek etli olur. Parlak turuncu rengi, yüksek karoten içeriğini gösterir. A, C, B1 ve B2 vitaminlerince zengin bir ürün olan havuç, çiğ olarak ya da pişirilerek tüketilir. Tohumlarından halk arasında gaz söktürücü, idrar artırıcı, adet getirici ve mide ilacı olarak yararlanılır. Havuçtaki kompleks karbonhidratlar vücuda ererji verir. Sindirimi kolay olan havuç suyu, karaciğerin safra salgılamasına ve kolestrolü dengelemesine yardım ettiğinden tüm sebze suları içinde en önemlilerindendir. Kaldı ki, havuçtaki alkalin mineralleri sinir sistemini korurken, ince bağırsak duvarlarını da çalıştırır ve düzenler. Bir de cildin güneş ışınlarına karşı korunmasına da yardım eder ki, bu özelliğiyle açık havada dolaşmayı sevenler için koruyucu işlev görmesi açısından son derece önemlidir.
Aşırı havuç suyu içildiğinde cilt hafif portakal rengi alırsa da bunun bir zararı söz konusu değildir.
Havuçlar kirli olsa bile kabuğunu soymamak gerekir. Çünkü yarım kilogram havuçta 30 mg C vitamini, B1-B-B6 vitaminleri, kalsiyum, demir ve potasyum mineralleri bulunur ve bunların büyük bölümü kabuğun altındadır. Kabuğu soyulduğunda havuç besin değerinden çok şey kaybeder. Havucun kabuğunu soymak yerine musluğun altında hafifçe fırçalamak yeterlidir.