Savaştan kaçıp Adana'ya gelen Ukraynalılar, yaşadıklarını gözyaşlarıyla anlattı

EREN BOZKURT - Rusya'nın saldırısının ardından ülkelerini terk etmek zorunda kalan ve zorlu yolculukla Adana'ya gelen Ukraynalı kadın ve çocuklar, yaşadıkları korkuyu gözyaşları içerisinde anlattı.

Çocukları 11 yaşındaki Mark ve 10 yaşındaki Daniel'i yanına alarak Kiev'den ayrılan 36 yaşındaki Alona Lunyakina, Moldova, Polonya ve Bulgaristan'dan geçerek Türkiye'ye geldi.

Adana-Ukrayna Dostluk Kültür Eğitim ve Dayanışma Derneği yardımıyla kentteki bir ailenin yanına geçici süreyle yerleşen Lunyakina, AA muhabirine yaşadıklarını aktardı.

Lonyakina, Rusya'nın saldırılarının başlamasının ardından annesinin sabah erken saatlerde kendisini uyandırdığını ve metroda saklanmasını söylediğini belirtti.

Annesinin ülkeyi terk etmek istemediğini aktaran Lunyakina, sadece pasaportlarını ve çocuklarının doğum belgelerini alarak evden ayrıldığını dile getirdi.

Yaklaşık 6 saat metroda kaldıklarını anlatan Lunyakina, "Sonra bir arkadaşımla irtibata geçtim. Arkadaşım, 'Bizim bir köyümüz var, oraya gidelim daha güvenli olur.' dedi. Annem gelmek istemedi, ben sadece çocuklarımı aldım ve yola çıktık. 3 gün köyde kaldık. Oraya çok fazla bomba atıldı. Bir akaryakıt istasyonu vardı. Çok fazla roket ve bomba atıldı oraya. Çocuklarımın psikolojisi çok bozuldu." diye konuştu.

Bu süreçte ülkede savaşmak için kalan eski eşiyle de sık sık görüştüklerini belirten Lunyakina, şöyle devam etti:

"Köyden ayrılmak için nihayet bir fırsatımız oldu. Bir araba bulduk ve arabayla ilk Moldova'ya gittik, sonra Polonya ve Bulgaristan'a, ardından Türkiye'ye girebildik. Sınırlarda 7 saatten fazla kaldık. Çocuklar çok korkuyorlardı, ağlıyorlardı. Bu stres bile insana yetiyor. Halk arasında insanların kaldığı sığınaklara bomba yerleştirildiği, buraları patlatmak istedikleri söyleniyor. Sınıra gitmeye çok korkuyorduk. Yolda çok fazla sivil öldürüldü."

- "Çocuklarımı kurtarmak için Türkiye'ye geldim"

Lunyakina, ülkesini erken terk ettiğini dile getirerek, şöyle konuştu:

"Geçtiğimiz yollarda tahribatlar çok fazlaydı. Geçtiğimiz yerler korkunçtu. Evlerin üstünden uçaklar geçti, bomba sesleri vardı. İnsanlar korkudan titriyordu. Bir akaryakıt istasyonunu bombaladılar. Çok büyük bir ses çıktı, çok korktuk. Bütün akrabalarım orada. Yurt dışında hiç akrabam yok ama çocuklarımı kurtarmak için Türkiye'ye geldim. Bu savaş bitsin. Çok sayıda çocuk öldü. Artık barış istiyorum. Putin bu dünyada en kötü ne varsa yaşasın. Çocuklar kötü durumda. Bomba seslerini duyunca ağlıyorlar. Sürekli yere yatıyorlar. Havadan askerler indi ve evleri geziyorlar. İnsanları öldürüyorlardı. 'Sivil halka dokunmuyoruz.' diyorlar, evde ışıkları kapatıyorduk fark edilmemek için. Yerde yatıyorduk, yiyecek yoktu. Çok zordu."

- "Böyle bir şey yaşayacağımı hiç düşünmedim"

Savaş mağduru 37 yaşındaki Antonina Zykina da çocukları 17 yaşındaki Diana, 10 yaşındaki Angelina ve 9 yaşındaki Eva ile saldırılar başladıktan sonra Mıkolayiv şehrinden yola çıktı.

Adana'daki yakınlarının yanına gelen Zykina, eşinin savaşmak için Ukrayna'da kaldığını belirterek, çocuklarını kurtarmak için ülkesini terk etmek zorunda kaldığını anlattı.

Zykina, Rusya'nın her yeri bombaladığını ifade ederek, "Her taraf bombalanıyor. Sivillerin üzerine bombalar atıyorlar, çok korkunç bir manzara, anlatılmaz bir şey. Halkın üzerine bomba atıyorlar, çocuk yaşlı hiç seçmiyorlar. Kimi görürlerse vuruyorlar. Şehirde tanklar geziyor. Şehrin etrafını bombalıyorlar, evler yanıyor. Şehrim ateşin içinde." şeklinde konuştu.

Eşi için endişelendiğinden bahseden Zykina, şunları kaydetti:

"İnternet çok zayıf olduğu için ona her zaman ulaşamıyorum. Çok korkuyorum çünkü helikopterler uçuyor. Eşimin üzerine her an roket atabilir. Çok korkunç bir şey, böyle bir şey yaşayacağımı hiç düşünmedim. Çocukları öldürüyorlar, biz bir şey yapamıyoruz. Askerlerimiz bizi kurtarabilmek için elinden geleni yapıyorlar. Savaşın bir an önce bitmesini, bütün dünyada barış istiyorum. Ukrayna'nın, Ukrayna kalmasını istiyorum, kimse onu bizim elimizden almasın. Çok zor süreçteyiz. Çocuklar korktu, geceleri yatamadılar. Kaçmaya hazır olmak için gece kıyafetlerle uyuyorduk. Bu çok zor bir şey. Böyle bir duyguyu kimsenin yaşamasını istemem."

Diana Zykina da bir an önce savaşın bitmesini istediğini vurgulayarak, "Canım Ukrayna'mda, canım memleketimde, kendi okuluma gitmek istiyorum. Babamı görüp sarılmak istiyorum. Akrabalarım orada, onları görüp sarılmak istiyorum." ifadelerini kullandı.