Şehitlerimizin hakkı...

Henüz Anamur'da şehit cenaze töreni haberini yeni yeni hafızamızdan silecek oluşken, Bingöl'den bir acı haber daha geldi.

Şehitlerimiz bir bir toprağa düşüyor. Olayın boyutları hızla tırmanırken türbinde oturup akıllar verenler de pek dinlenmez oldu.

Kanla kinle mücadele ederken kan bataklığına saplanmamak gerekiyor. Bugün hiç olmadığı kadar iç barışın bir an önce tesis edilmesini bekliyoruz. Bunu sadece misilleme mantığıyla götürmek artık inandırıcılığını kaybetmektedir.

Terörle mücadelenin sadece silahla olmayacağını ve diyalog sürecinin de açık tutulması gereğini konunun uzmanları söylüyorlar.

Aslında bunun nereye kadar gideceğini artık tahmin edemez hale geldik. Tabii, umudumuz her zaman diriliğini korumaktadır. Beklenti sadece artık şehit cenazelerine şahit olmayalım. Çünkü sabrı zorlayan bir aşamaya geliniyor ve yüreklerin ateşi kora dönüşmek üzere.

"Peki ne yapalım? Sorusuna verilebilecek tek cevap, sağduyulu harekettir. Çünkü teröristin ekmeğine ancak iş barışı koruyarak yağ sürmeyiz. Özellikle Mersin gibi etnik zenginliği olan bir kentte sağduyu daha çok önemlidir.

İnsanların nereden geldiğine bakmaksızın nasıl elini sıkıyorsak, aynı duyguyla kimseyi ötekileştirmememiz gerekmektedir.

Bugüne kadar Mersin hep bunu başardı. Tabii malum mahallelerde şova dönük eylemeler olmuyor değil; ama iyi durumdayız; çünkü sağduyu hala hakim görünüyor.

Bu konuda herkesin üzerine düşecek çok önemli bir görev var. Çocuklarımızı, gençlerimizi kin ve nefret duygularıyla büyütmemiz gerekiyor. Dün ekilen nefret tohumlarının bugünlerde nasıl kan bataklığında filizlendiğini görmüyor muyuz?

O zaman bu sorunu gelecek kuşaklara bırakmamak için nefret duygularımızı ne kadar zor olsa da içimize gömmek zorundayız. Bu fedakârlığı yüreği yanan herkesten beklemek öncelikle şehitlerimizin hakkıdır...