Laura Bogart, Buzzfeed News için kaleme aldığı makalede şişman bir kadın olarak cinsel yaşamında karşılaştığı zorlukları, toplumdaki güzellik algısının kendisini nasıl etkilediğini ve seksi hayatından neden çıkardığını anlattı.
“Genç kızlığımdan beri bir erkeğin sırtımı okşadığı, dudaklarımı sevdiği ve ellerini yağlı vücudumda gezdirdiğini hayal ettiğim o an, flört havuzuna daldığımdan beri hayalini kurduğum o an gelmişti. Nihayet yıllarca nadiren profili sağa kaydırılan bir kadın olarak, ben de ince arkadaşlarımın böbürlenerek anlattığı o yakınlık anlarından birini yaşayacaktım. Karnımı içeri çekmeyi ve nefesimi tutmayı nihayet bırakacaktım. Bir kerecik olsun “Eee, ne var ne yok?” sorusuna “Çalışıyorum işte, bilirsin” yanıtını almayacaktım. Ama nihayet partnerim o merhametsiz sözcükleri kullandı “Koca kız!”
O, uzun zaman sonra hoşlandığım ilk kişiydi, bana e-mail adresini verdi ve nasıl dokunması gerektiğini iyi biliyordu. Kafamı, onun omuzlarına yaslamış uzanırken kendimi çok güçlü hissetmiştim. Ona gerçek bir flört gibi müzeye gitmek istediğimi söyledim. Yani yatak odasının karanlığından gün ışığına çıkmak istediğimi… Birden yüzünde bir ifade belirdi. O ifadeyi yıllarca birçok erkeğin yüzünde gördüm. “Çok güzel olur” dedi, ama ses tonu çok güzel olmayacağını belli ediyordu.
Hemen arkasından el ele tutuşmayacağımızı bilmek istediğini ekledi. “Şey, yani bilirsin” gibi bazı sözler geveledi. Biliyordum. İnsanların olduğu bir yerde elimi tutmayacağını kesinlikle biliyordum. Bir anda çok tanıdık olan aşağılanma duygusu ortaya çıktı.
30’ların başında bir kadın olarak havalı kızı oynamaktan yorulmuştum. Hala erkeklerle takılabilen havalı kız olma çabasından... Eğer bir erkek bir kadınla takılıyorsa, kadın çok çirkin değildir, yalnız değildir. Ama yalnızdım. Onun kollarındaydım; fakat hiç olmadığım kadar yalnızdım. Bir daha asla bana mesaj atmadı. Ben de bir yıl boyunca flört etmeyi, seks düşünmeyi bırakmaya karar verdim.
Telefonumdan tüm arkadaşlık uygulamalarını sildim, içmeyi ve bara gitmeyi bıraktım. O bir yıl, iki yıla dönüştü. İki yıl muhtemelen hissettirmeden beş yıla, beş yıl da on yıla dönüşecek.
Aşık olmayı hayal eden bir bakireye dönüşürken, seks olmadan yaşamanın nasıl bir şey olduğunu merak ediyordum. Partnerine hizmet sunmak anlamına gelmeyen seks. Kültürümüzün şişman kadınlara nadiren hak gördüğü onur ve öz saygıyı koruyarak…
“Seks olumlama” kavramını ilk duyduğumda 2000’lerin başıydı. Üniversiteye yani başlamıştım, yeni bir şehire taşınmıştım ve Sex And The City’de gördüğüm kadınlar gibi baş döndürücü ve sofistike olmaya çabalıyordum.
Ancak sofistike kadınların çok fazla seks yapan kadınlar olduğunu hissettim.
Öğlen kahvaltısında veya kokteyl saatinde orta yaştaki kadınların seks hakkında konuşmaları yeni bir şey. Cilalı bir iş ve doğru bir diyetle sonsuza kadar seksi olabiliriz. Seks “yaşamımızdaki tüm alanlara akabilen, yaşamı renklendiren” bir erotik enerji yaratarak “ilahi kadın tanrıçayı” uyandırabilir. Direk dansı kursuna giderek seksi güçlendirebiliriz veya bize porno yıldızları gibi sevişmeyi öğretecek atölyelere katılabiliriz. Tüm bunlar güçlü, dinamik bir kadının bendeki imajının bir yansıması.
Madonna, takım elbisesinin içinde seks devrimi vaad etti. Onun vaadine inanmak istemiştim. Ancak seks olumlayan kadınlar bile gerçek bir bedenin çatlaklar, varisler, yaralar, selülitlerle dolu bir beden olduğunu bilmesine rağmen, ortalama erkekler öyle düşünmüyor.
Buna rağmen birçok arkadaşım hala öğlen buluşmalarında arzularını ve sahip oldukları küçük değerli kutucukları göstermeyi seviyor. Bense hala arkamdan teneke yığını sürüklüyorum. Seks hayatım ise aşağılanmalardan oluşan bir toplam halini almıştı. Kıvrak zekam veya profilime ustaca yazdığım yazılar da bunu değiştirmedi. Çünkü toplumumuzda şişman bir kadının şehvetli olması hala bir tabu.
Ne zaman televizyonu açsam veya telefona baksam kulak misafiri olduğum konuşmalardaki mesaj şu: Güçlü bir kadın, kendisine ve kusursuz vücuduna methiyeler düzmeli. Ancak yağlı bir vücut çirkin ve sağlıksızdır; şişman bir vücut hazzı kucaklamaz. Ergenliğim ve gençliğim boyunca diyet yaptım, 20 kilo vermezsem sonsuza kadar yalnız kalacağımdan korktum. Yine de incelemedim. Taşikardi benim için güçlü bir bedensel metafor oldu. Zavallı küçük kalbim, tıpkı korku filmlerinde katilin kapıda olduğunu bilen kurban gibi yardım istiyordu.
Bay Havalı’ya rastladığımda 30’larımın başlarındaydım. Fazla kilolarım hakkında şaka yapabiliyordum. İçimdeki tanırçayı uyandırmaya çalıştım, karbonhidrattan vazgeçtim ve böylece iyileşmek, oyuna girmek için kendime şans verdim. Ancak fark ettim ki, ben çok da iyi olmayan bir erkek için kendimi cezalandırıyordum.
Peki arzu edilir olmaya çalışmak yerine, ne istediğimi öğrenmek için çabalamaya başlarsam ne olurdu?
İlk başta yalnız geçen gecelerin sessizliği, göğsüme oturan taş gibiydi. Tüm kadınların hak ettiği, zevk alma potansiyelimden vazgeçip geçmediğimi sorguladım. Seks perhizimin 2010’lardaki ilk yılında, Lizzo henüz bir deniz kabuğunun içinden Venüs gibi çıkarak kültürel bilincimizde belirmemişti, hatta Girls’teki Lena Dunham’ın tartışmalı fiziğine ne yaparsam yapayım ulaşamadığım bir bedendeydim.
Kitabımla yatakta yalnız uyurken veya bir Cumartesi gecesi bilgisayarımın başındayken tanıdık bir ağrı hissettim. Bu hissi daha önce birçok kez kalabalık barlarda veya yatak odasında da hissetmiştim. Ben de istesem dahi, birinin teselli ödülü olduğumu bilmekten daha yalnız hiçbir şey yoktu.
Yeni keşfim benim için seksi olmam gerekmiyorsa kim olacağımı düşünebileceğim bir kozaya, ıssız bir odaya dönüştü. Çevremde ise ergenliğimde bana işkence eden kapak kızı vücutlar, şimdi güçlü bir cinsellik için gövde gösterisinde bulunuyordu.
Hobilerimden oluşan uzun listemi tekrar gözden geçirmeye başladım, beni flört uygulamalarında havalı ve sofistike gösterecek olanları derledim. Bir kadın; kitap yazmak istiyor, klasik sinemadan hoşlanıyor, meditasyon yapıyor, köpek eğitiyor, biraz İtalyanca konuşuyor ve kendi sebzesini yetiştiriyor.
Canlılık, gurur ve amaç duygularını hissettikçe birisiyle evlenmeyi düşünmek yerime kendimle romantizm yaşamaya başladım. Sinemaya gittim, müzeye gittim. Dil öğrenmek için programlar indirdim, yürüyüşlere çıktım. Dışarıda bir şeyler yerken veya içerken arkadaşlarımla karşılaştım. Bana neler yaptığımı sorduklarında yeni bir roman yazmaya başladığımı söyledim.
Artık geceler sadece yalnız geçen saatler olmaktan çıkıp, kitabıma yoğunlaşabileceğim kuluçkama dönüşmüştü. Kitabımda tuhaf ve evet şişman genç bir kadın kalbinde kendisini buluyor.
Elbette, seksi bırakmak başta tuhaf hissettirdi. Ancak kendi kabuğumda daha çok vakit geçirdikçe fark ettim ki seksi olma baskısı bir sosyal görev olan zayıflık kadar sıkıcıydı.
Peki ya haklı değilsem, uyandırılan tanrıça seks, övgüye değer seks ya da en azından orgazm taklidi yapmak zorunda olmadığım seks konusunda haklı değilsem? Teşekkürler yine de kendimle olmanın tadını çıkarmak daha iyi.
Bu kovalamacayı bırakmak ve sürdürdüğüm sekssiz yaşam vücuduma tam olarak yerleşmemi, hatta ondan zevk almamı sağladı, kendine yetme duygusuyla bağ kurabildim. Vücudumu inkar ve ağrıdan çok daha fazlası olarak görmeye başladım.
Arzu edilir olmakla ilgili endişelenmeyi bıraktığımdan beri kendi yuvarlaklığımın güzelliğini keşfetmeye başladım.
Nihayet göğsümdeki ağırlık hafifledi. Tek başıma olsam bile yalnız olmadığım duygusuyla doluyum. İyiliğimi düşünen arkadaşlarım, yaşadıkları hazzı benim de hak ettiğimi söylerken elbette haklılardı. Zaman ilerledikçe kendimi daha güçlü, daha mutlu, daha üretken buluyorum ve onlara hayatta tadılması gereken çok fazla haz olduğunu ve onları bulmanın farklı yolları olduğunu söylüyorum.
Gelişen kültürün beden ve cinselliği sorgulamasını görmek beni mutlu ediyor. Eğer ilahi güzellikleriyle sahneyi dolduran Lizzo ve Brittany Howard’ı daha genç yaşta görseydim, hayatım farklı olabilirdi. Artık Euphoria’da olduğu gibi, cinselliğini alay edilmeden ve küçümsenmeden kucaklayan şişman kızların olduğu diziler var.
Bir arkadaşım bu perhizin sonsuza kadar sürüp sürmeyeceğini sordu. Gerçek şu ki, ben de bilmiyorum. 40 yaşına gelmek üzereyim ve eğer ihtiyacım olanın bu olmadığını fark edersem, her zaman yürüyerek başka bir yere doğru uzaklaşabilirim.”