Geçirdiği kalp spazmı nedeniyle Amerikan Hastanesi'nde tedavi altına alınan İlhan Selçuk son yazısını hasta yatağında elle yazdı ve yazılarına ara verdiğini duyurdu...
İşte Selçuk'un son yazısı:
Daha...
Salıverildikten sonra yayımlanan ilk yazımda, uzak bir iklimden bir alıntı yapmıştım...
Neydi o?..
Hastene yatağında anımsayabildiğim kadarıyla yazıyorum:
"Huanito o gün öğleden sonra yaşayacağı olayı yıllarca sonra idam mangasının karşısında kurşuna dizilirken anımsayacaktı..."
*
Yaşanan olayları iç içe geçirerek yorumlamak hayatın hem eğlencesidir, hem anlamını verir, her şeyin gel-geç olduğunu vurgular...
Peki, kalıcı olan nedir?..
İşte önemli olan o...
Hayatın özü o...
Emniyet, gazete, hastane, vb. arasında hızlı bir trafiği yaşarken her şeye karşın hayatı daha yoğun olarak duyumsadığımı anladım; çünkü bugün Türkiye'de kuşaklar boyu sürecek bir ortak yazgının hesaplaşmasını hep birlikte yaşıyoruz, bakalım bu sınavı onurla verebilecek miyiz?..
Bu bizim ortak hayatımız...
Gelgitlerin içinde yaşandığı için görüntüler aldatıcı da olabilir, esasını algılamaya yönelik bir mantığı üretebilecek kadar tarihsel bilince sahip olmalıyız...
Çünkü o tarihe sahibiz...
*
Daha sonra yaşayacağımız olayları yaşamadan ya da yaşadıktan daha sonra tüm gerçekliğiyle algılayabilmek talihine sahip olabilmek bir bilinç işidir...
İnsan neyi, nasıl yaşayabileceğini nasıl bilebilir ki...
Ama her şeyi algılayabilir...
Emniyet'te nalları dikmek, hastanede ayvayı yemek ya da her ikisinden sonra nar suyu içmek talihine kavuşmak bizim dışımızdaki yazgımızın bileceği komedyanın çeşitli perdeleri...
İşte bunları yaşamak için çaba gösterirken okurlarımdan birkaç gün izin istiyorum...
Sanırım bir yılı aşkın bir süreden beri dinlenceye çıkmamıştım...
Zamanı geldi...
Görüşmek üzere...