Son kelimesi cümle içerisinde çoğunlukla sıfat görevinde kullanılır. Ancak bazı durumlarda isim görevinde de kullanıldığı görülür. Son sözcüğü Eski Türkçe bir kelimedir. Eski Türkçe “soŋ” kelimesinden evrilmiştir. Günlük konuşmalarda çok sık kullanılan kelimeler arasındadır. Birbirinden farklı manalara sahip olduğu için birçok farklı alanda kullanılır. Türk Dil Kurumuna son kelimesinin birçok manası mevcuttur. Bu manalar şu şekildedir:
Ayrıca son kelimesinin içerisinde geçtiği “son adam", "son hızla", "son çeyrek", "son yolculuk", "son dakika", "son vazife", "vade sonu", "son derece", "son birim", "hafta sonu” gibi birleşik sözcükler vardır. Aynı zamanda “son pişmanlık fayda etmez", "sona ermek", "son vermek", "son noktayı koymak", "sonu gelmemek", "sona kalan dona kalır", "son kozunu oynamak” gibi deyim ve atasözleri de bulunmaktadır.
Son kelimesi günlük hayatımızda çok sık karşımıza çıkan sözcüklerden biridir. Ayrıca son kelimesinin zıt anlamı olan bir kelime de dilimizde vardır. İki sözcük manaca birbiriyle çelişki içerisindeyse zıt anlamlı demektir. Son zıt anlamlısı olan kelimenin yazım şekli ve anlam bakımından birbirinden tamamen farklıdır. Son kelimesi kadar zıt anlamlısı da çok sık karşımıza çıkmaktadır. Sonun zıt anlamlısı olan sözcük:
"İlk" kelimesi anlam açısından "son" sözcüğü ile çelişmektedir. "Şimdiki zamana en yakın zamandan beri olan veya bu zamanda yapılmış" anlamı doğrultusunda birbirlerine zıtlık oluştururlar. İlk kelimesi tek başına kullanılabileceği gibi farklı kelimelerle birlikte de kullanılmaktadır.
Nitelik ya da nicelik ifade eden kelimelerde karşıt anlamlı sözcüklere rastlamak mümkündür. Son sözcüğü de bunlardan biridir. Son kelimesinin zıt anlamı olan sözcükle ilgili bazı örnek cümleler vermek gerekirse: