Hikayelerini okudukça gerilebilirsiniz ama hepsi zamanında yaşanmış ilginç olaylar....
İşte öldükten sonra bile mezarında rahat uyuyamayanlar:
Enteresan bir hayat hikayesi olan ve güzelliğiyle göz dolduran Hortense Mancini, 15 yaşında Avrupa'nın en zengin adamlarından olan Armand-Charles ile evlenmişti.
Fakat akıl sağlığı yerinde olmayan ve kıskançlık krizlerine giren kocası, hayatı ona zindan etmeye başlayınca, Mancini erkek kardeşinin yardımıyla kaçmayı başardı. 30 yıl kocasından kaçmayı başaran ve bir dönem Kral 2. Charles'ın himayesine de giren Mancini, eşsiz bir hayat sürdü.
Ancak 53 yaşında hayatını kaybettiğinde, hırsını alamayan kocası Mancini'nin ölü bedenini, Avrupa turu boyunca yanında gezdirdi!
Pedro, Portekiz kralı Kral IV. Alfonso'nun oğluydu. Pedro'nun kalbi "Dona Constanza" ile evlendiği gün başka birindeydi.
IV. Afonso’nun oğlu ve çapkınlığıyla ünlü Kral Dinis’in torunu Don Pedro'nun, kendi düğün günü aklında ve yüreğinde sadece soylu bir nedime olan Ines de Castro vardı.
Güzelliğiyle nam salmış bu nedime Pedro ile yaşadığı yasak aşktan dolayı, Dona Constanza'nın ölümüden sonra, 29 yaşındayken Alfonso hanedanını korumak için öldürüldü. Daha sonra cesedi tekrar çıkarıldı ve güzelce süslenerek kendisine taç giydirildi.
Böylece öldükten sonra 'kraliçe' ünvanı verilen ilk kraliçe oldu.
Kastil Kralı Philip, çok yakışıklı ve çekici bir kraldı. 1500'lü yılların en yakışıklı kralı ünvanını alan bu genç hükümdarın eşi Juana kendisine deli gibi aşıktı. Genç yaşta ölen kralın ölü vücudu gözlerden uzak bir tepeye tabutun içinde yerleştirildi ve gömülmedi.
Her gece düzenli olarak kocasının tabutunu açan kadın ona her gün bakım yapıyordu. Kendisinden başka hiçbir kadının mezarın etrafında dolaşmasına izin vermeyen Juana bir gece kocasını tabuttan çıkarıp süsledi. Ardından kadının kocasıyla cinsel bir birliktelik yaşadığı iddia edildi. Bu olay genç kralın ölümünden kısa bir süre sonra gerçekleşti.
Baş psikopos Braybrooke 1400'lü yıllarda öldü ve Londra'daki St. Paul Katedrali'ne gömüldü. 250 yıl sonra yani 1666'daki büyük yangında mezarının bir kısmı zarar gördü.
Ölü bedeni hemen hemen hiç zarar görmeyen psikoposun vücudu, alınan bir kararla sergilendi. Halkın büyük ilgisini çeken psikoposun cesedinden daha sonra bir parça kayboldu. Kaybolan kısım, mumyanın cinsel organıydı.
891 ve 894 yılları arasında Katolik Kilisesi'nin liderliğinin üstlenen Papa Formosus, kendinden sonra bu göreve layık görülen Papa VI. Stephanus tarafından, "yalan yere yemin etmek" ve "kilise kanunlarını çiğnemek"le suçlandı.
Ölümünden dokuz ay sonra Formosus'un cesedi papalık mezarlığından çıkarıldı, yargılanmak üzere Stephanus'un (yeni papa) yönettiği bir 'kadavra sinodu' önüne getirildi. Ölmüş olan papa, papalık görevinde aşırı hırslı olmakla suçlandı ve sağ elinin bütün parmakları kesildi. Papalık elbisesi üzerinden çıkarılan papanın, tüm yaptıklarının geçersiz olduğu ilan edildi.
Bu cezalar verilmeden önce papanın cesedi gösterişli kıyafetler giydirilerek yüce mahkemeye çıkarıldı. Papa Stephanus'un kendisi de yargıç görevi üstlendi. Bazı insanlar Papa Stephanus’un deli olduğuna inanmaya başladı ve başarılı bir suikast düzenlediler.
Bir sonraki Papa ise, Papa Formosus’un mahkumiyetini iptal etti ve tekrar defnetti.
Piyanist Andre Çaykovski, kafatasının Hamlet oyununda kullanılmasını vasiyet etti. İsteğini tam 26 yıl sonra oyuncu David Tennant gerçekleştirdi.
1982 yılında kanser yüzünden hayatını kaybeden piyanist Andre Çaykovski, vasiyetinde bedenini bilimsel araştırmalara, kafatasını ise Hamlet oyununda kullanılmak üzere bağışladı.
Ancak, Royal Shakespeare Company tiyatro topluluğunun elinde bulunan kafatasını hiçbir oyuncu kullanmak istemedi. Sadece Mark Rylance isimli tiyatrocu 1989 yılında kafatasını provada kullandı. Sonunda yönetmen Greg Doran’ın teşviki ile David Tennant, piyanistin vasiyetini yerine getirmeyi kabul etti.
Tennant, kafatasını ‘Elveda, zavallı Yorick’ sahnesinde kullandı. Ailesi durum ile ilgili memnuniyetlerini belli ederken, kafatasının gelecek performanslarda kullanılıp kullanılmayacağı kesinlik kazanmadı.
Arşivciler Hamlet için gerçek bir kafatasının en son 19’uncu yüzyılda kullanılmış olabileceğini söylüyor.