Bol bol eğlenilen dinlenilen. Kış için enerji depolanan. Her şeyden önemlisi, birlikte vakit geçirmenin keyfine varılan. Paylaşılan.
Yaz gerçekten herkese yarıyor. Hele çocuklarda bu gözle görülüyor. Boylar uzuyor, kilolar alınıyor. Daha enerjik ve dinamik oluyorlar.
Bazı anne babaların yazı ailelerine vakit ayırmak ve birlikte yapmak istedikleri şeyleri yapabilmek adına önceden planlaması çok yerinde. Hatta bu amaçla kendine hedefler koyan anne babaları çok takdir ediyorum. Ben de yaz başlarken buna teşvik etmeye çalışıyorum zaten ebeveynleri biliyorsunuz. Çocuklarının ve kendi ebeveynliklerinin gelişimi için yapabileceklerini düşünmeye ve hayata geçirmede ilk adımları tatil döneminde atmaya davet ediyorum.
Ben de tatil sezonunda anne olarak kendimi geliştirmeye çalıştım. Ailemin iyi bir tatil sezonu geçirmesi için planları programları yapan ve takip eden oldum. Diğer taraftan da mesleki olarak radarları hep açık tutmaya, çevremi gözlemlemeye; gördüklerimi fayda olarak nasıl yansıtabilirim diye düşünmeye çalıştım.
Bir dolu not çıkardım kendime. Bu yazımda sadece başlıklar halinde biraz gözlemlerimden bahsetmek istiyorum:
Çok eğlenen aileler gördüm. Anne-baba-çocuklar sanki hepsi aynı yaştaymış gibi yaptıklarına odaklanıp eğlenenler!
Anne baba arasındaki gerginliğin çocuklara nasıl olumsuz yansıdığını gördüm. Çok güzel bir ortamda bile olsa anne baba arasındaki negatif enerjinin çocuğu nasıl etkilediğini, onu daha bir mızmız ve huysuz yaptığını gördüm. Bunun farkında olmayan anne babanın sanki her şeyin nedeni çocukmuş gibi bir de ona bağırdıklarını…
Aksine, mutlu anne babaları ve gülümseyen çocukları da gördüm…
Çocukların ne kadar ısrarcı oldularını bir kez daha gördüm. Bunu ne kadar profesyonelce dile getirdiklerini de! “N’olur” lar “lütfen lütfen lütfen” ler hiç eksik olmadı çocukların ağzında. “N’olur biraz daha geç yatayım!” “Lütfen bir dondurma daha!”
Bu ısrarların şiddetinden midir, tatil ortamının rehavetinden mi artık bilinmez; sınırların ve kuralların daha bir esnek olduğunu gördüm.
Çocukların hep “anne” diye ağladığını / seslendiğini duydum! Doğulusu batılısı; ülkesi farketmeden. “Annee” veya “maama” sesleri yankılandı.
Ama babaları da çok takdir etmek lazım. Sanki yaz döneminde daha da aktifler! Annelerin şezlongta yattığı; babaların çocuklarla kaydırakta kaydığı, denize havuza girdiği, kumsalda oynadığı; yemek yerken bebekleri kucaklayıp gezdirdiği o kadar çok kare kaldı ki gözümde…Hem çalışırken uzakta olmanın acısını çıkarıp aileleriyle özlem giderir gibiydiler, hem de annelere daha fazla destek olmaya çalışıyorlardı.
Nerede olursa olsun masaya oturup kendi kendine yemek yiyen 2-3 yaşında çocuklar gördüm… Hala annesinin ağzına yemek tıktığı 6-7 yaşında çocuklar da! Hatta kaldığı otelin kahvaltı masasına dvd oynatıcı getirip; çocuğu çizgi film izlerken onu yedirmeye çalışan anneler. Üstelik çocuğun yanağında bir pinpon topu lokması hala dururken.
Her biri kitap okumakta olan bir ailenin yanında durup, ailenin çocuğunu kendi oğluna göstererek “Bak sen de okusana bu arkadaş gibi!” diyen; ama kendisi hala aylak aylak dolaşan anne babalar da gördüm.
Çocuğunu sabırla dinleyen ve bitmez tükenmez sorularına büyük bir itinayla cevap veren anne babalar gördüm. Bu soruları hiç duymamış gibi yapanları da!
Çocuğu seslendiğinde “ Ne var?” diyenleri, “Canım, söyle?” diyen anne babaları gördüm.
Oflayan, çocuğundan bıkmışçasında “Bir dur, bir sus!” diyen anne babaları…
İngilizcesi gelişsin diye bütün tatil çocuğuyla İngilizce konuşanları…
Yapılabilecek o kadar çok şey varken bilgisayardan, oyun konsollarından kopamayan teknoloji bağımlısı çocukları ve bunu seyreden aileleri gördüm. Kumsalda, balkonda, yemek yerken…
Kendisi spor yapan, çocuğunu da teşvik eden anne babalar gördüm…Tıka basa yemek yiyen ve çocuklarına da yediren aileleri de…
Açıkgözlülük yapmayı girişkenlik sanan ve çocuğunu böyle olmadığı için azarlayan anne babaları…
İlk kez gördükleri bir şey karşısında şaşıran çocukların yüzündeki güzelliği gördüm. Bunu sağlayabildiği için anne babanın yüzündeki mutluluğu…
Yerlisi yabancısı farketmeksizin, her anne babanın çocuğunu mutlu etmek için çabaladığını…Bunun için bir yerlere gittiğini, bir şeyler yaptığını, satın aldığını. Her zaman onun yüzündeki mutluluğu kaydetmek için, Japon turistleri aratmaksızın fotoğraf makinesi ve kamerayla gezdiğini.
Çocuğu her gün ders çalışsın diye kendini heba eden anneleri de gördüm.
Kız çocukların ne kadar süslü olduğunu. Bunu içgüdüsel olarak yapabildiklerini. Erkek çocukların ise ancak “havalı “ olmaya çalıştığını…
Çocukların suyla bütünleşebilme gücünü gördüm! Denizden, havuzdan saatlerce çıkmayan çocukları…
“Bu iş nasıl bir şeymiş?” diye yeni bebekli bir aileyi dikkatle izleyen, gülümseyen; en sonunda dayanamayıp hiç tanımasa da ailenin bebeğini kucağına alan genç çiftler gördüm.
Çocuk kahkahasının dünyada duyulacak en güzel seslerden biri olduğuna bir kez daha kanaat getirdim. Ve bu sesi duymanın herkese ama özellikle anne babaya nasıl bir doping etkisi yaptığını gördüm.
“Çocuk bademse torun badem içi” kavramının ne kadar doğru olduğunu tekrar anladım. Büyükanne ve dedelerin torunlarını ne kadar çok sevdiğini; onlar için her şeyi yapmaya hazır olduklarını… Çocukların da büyüklerle birlikte olmaktan büyük mutluluk duyduğunu…
Eminim sizin de benzer gözlemleriniz veya anılarınız olmuştur. Hatta bunları benimle paylaşmak isterseniz çok memnun olurum. Şimdi yazıya noktayı koymak için size son bir öneri: Tatilinizin “en” lerini çıkarın! Hatta çocuğunuzla birlikte güzel bir kağıda yazıp saklayın. Anı olarak kalacak; yazarken hatırlamanız ise ayrı bir keyif katacaktır:
En çok eğlendiğimiz zaman
En sıkıldığımız zaman
En sevdiğimiz yer
En güzel yemek
En sıcak gün
En çok güldüğümüz olay
En ilginç olay
En üzgün olduğumuz gün
Listeyi daha uzatabilirsiniz.
Her gününüzün tatil keyfiyle geçmesi dileğiyle…