Hz. Muhammed'in (S.A.V) Allah'ın huzuruna yükseldiği gece olarak kabul edilen Miraç Kandili'nin yaklaştı. Kandil için bekleyiş sürerken ibadetlerini gerçekleştirmek isteyen Müslümanlar tesbih namazının kılınışı araştırmaya başladı. Peki Tesbih namazı nedir, nasıl kılınır?
Tesbih namazı, ömürde bir kez olsun kılınması tavsiye edilen mendub bir namaz olarak bilinmekte. Resûl-i Ekrem (s.a.s.) amcası Abbas'a, "Bak amca, sana tam on faydası olan bir şey öğreteyim; bunu yaparsan günahlarının ilki-sonu, eskisi-yenisi, bilmeyerek işlediğin-bilerek işlediğin, küçüğü-büyüğü ve gizli yaptığın-açıktan yaptığın on türlü günahını Allah bağışlar." ifadelerini kullanarak bu namazı tavsiye etmiş ve öğretmiş; Hz. Abbas da bunu her gün yapamayız, şeklinde yanıtlayınca Hz. Peygamber, bu namazın haftada bir, ayda bir, yılda bir veya ömürde bir defa kılınmasının da yeterli olacağını belirtmiştir (Ebû Dâvûd, Tatavvu', 14; Tirmizî, Salât, 238).
Müslümanların araştırdığı Tesbih namazı dört rekât olup şöyle kılınmaktadır:
İlk önce "Allah rızası için tesbih namazı kılmaya" diye niyet edilerek namaza başlanır.
Sübhâneke'nin ardından 15 kere "Sübhânellâhi ve'l-hamdülillâhi velâ ilâhe illallahü vallahü ekber" denir.
Sonra eûzü besmele çekilmektedir ve Fâtiha ve sûre okunduktan sonra 10 kere daha "Sübhânellâhi ve'l-hamdülillâhi velâ ilâhe illallahü vallahü ekber" denilir.
Bu tesbih, rükûya varınca 10 defa, rükûdan doğrulunca 10 kere, birinci secdede 10 kere, secdeden kalkınca 10 kere, ikinci secdede 10 defa söylenir.
Böylece her rekâtta 75 tesbih yapılmış olacaktır. İkinci rekâta kalkılınca yine önce 15 kere tesbih okunur, sonrasında besmele çekilip Fâtiha ve sûre okunup 10 kere tesbih getirilir.
Kalan rekatlar aynı şekilde tekrarlanacaktır ve böylece 4 rekât tamamlanmış ve toplam üç yüz tesbih edilmiş olur.
Tesbih namazı kerâhet vakitlerinde kılınmamaktadır (İbn Âbidîn, Reddü'l-muhtâr, II, 30-31). Tesbih namazında sehiv secdesini gerektiren bir şey olursa, sehiv secdesi normal olarak yapılır, o secdelerde tesbih namazına özgü tesbihat yapılmaz (Tahtâvî, Hâşiye, s. 361).