The Walking Dead’in ilk sezonlarında bir anda beklenmedik yerlerden çıkan, bizi bile korkutan, iğrendiren, dehşete düşüren zombiler artık yok. Yeni zombiler insanlar oldu. Robert Kirkman’ın yarattığı bu kaotik dünyada insanlık, zombiler gibi günden güne çürüdü ve çirkinleşti. Salgınla birlikte güçsüz düşmüşken yeni ortamına alıştıkça hırsları geri geldi. Biz de dizinin post-apokaliptik dünyasından gerçek dünyaya döndük tekrar. Bu "yeni gerçek" dünyanın tek farkı, karakterlerin nasıl öldürebileceklerini çoktan öğrenmiş oldukları, neredeyse evcilleştirmeye başlayacakları zombilerin hala sokaklarda aylak aylak dolanıyor olmalarıydı. Artık asıl sorun, çoktan alt üst olmuş dünyayı yeniden kurmak ve insanlığın insanlıkla olan yeni savaşında galip gelmekti. Tabii bu savaş insan-zombi savaşından daha zordu.
Zombiler tahmin edilebilir yaratıklardı ama insan hiçbir zaman tahmin edilebilir bir canlı olmamıştı. Şehir hayatından uzaklaşmış, güvenli alanından çıkmış, sevdiklerini kaybetmiş, aç ve susuz kalmış, ölümle onlarca kez burun buruna gelmiş insan, bildiğimiz insan değildi artık. Bir anda patlak veren kaynağı belirsiz bir salgınla bildiği ve inandığı tek hayat çöpe gitti. Evini, arabasını, zevklerini, bağımlılıklarını, gelecek planlarını kaybetti. Eski dünyasında yaşarken içinde olduğu topluma ve iktidara bağımlı halde yaşasa bile bunun farkındaydı. Toplum ve iktidar bir anda yok olduğundaysa bağımlılıkları olmadan da hayatta kalabildiğini gördü, güçlendi ve insanlığını ilan etti. Çünkü insanlık, kaybetmekten ölesiye korktuğu her şeyini çoktan kaybetmiş, bulmak için çırpınıp durduğu benliğini bulmuştu artık.
Rick Grimes’a bakın. İlk sezonda zombi öldürürken elleri titreyen Rick gitti, bir insanın boğazını ısırarak koparan bir manyak geldi.
İlk 20 dakika tamamıyla ekşındı. Gayet de iyi kotarmışlar bu sahneleri. Grup üyelerinin hepsi bir tarafta. Glenn ve Maggie arabadan ateş ederek öldürmeye çalışıyor, Hershell benim çiftliğim deyip almış eline tüfeği geleni gideni harcıyor, Rick oğluyla ahırı yakıyor, Daryl motoruyla takılıyor, diğer 'zayıf karakterler' ağlaşıyor, zırlıyor.
Thomas Hobbes’in, herhangi bir egemeni olmayan doğal devleti state of nature’de insanlar doğuştan eşit ve birbirine düşmandır. Hiçkimse hayatını sürdürmek için elinden geleni ardına koymadığından state of nature sürekli bir savaş halindedir. Anayasa yok, otorite yok, hukuk yok, adalet yok. Yani herkes özgür. The Walking Dead’de de durum çok farklı değil. İnsanlık salgınla birlikte her şeyini kaybettiğinde artık herkes eşitti. Ancak zaman içinde, başlangıçta zombilere karşı birlik olan insanlık birbirine düşman oldu. Her insan/grup hayatını, varlığını sürdürmek için elinden geleni yaptı.
Mutlakiyetçi rejim yanlısı Thomas Hobbes'a göre bu durumda bitmek bilmeyen sınırsız bir kaos yaşanacak ve doğaları gereği egoist insanlar birbirlerini öldürme pahasına kısıtlı kaynaklar için durmaksızın savaşacaklardır.
Önceleri güvenli bir barınağı dahi olmayan, zombilerin korkusu altında yaşamaya çalışan insanlığın bir şekilde yaşadığını görüp “öyle” de hayat bir şekilde oluyormuş diye düşündük. Gün geçtikçe işler çığrından çıktı, tehlike tanımı değişti. Artık gece dışarıda kaldıklarında “tehlike” olarak nitelendirdiğimiz şey çürüyen organlarını arkalarında bıraka bıraka gelen zombiler değil, çalıların arasından onları izleyen yabancılardı. Kendilerine kalabilecekleri güvenli bir yer bulduklarında oradaki insanlar için bizim “kahramanlarımız”, kahramanlarımız için de oradaki insanlar birer tehlikeydi. Tabii bir de dışarıdan gelip orayı ele geçirmeye çalışacak "kötü niyetli" insanlar vardı. Artık tehlikenin tanımı insandı. Hatta bu yüzden beşinci sezonda Rick ve Michonne Alexandria'yı korumak için Deanna tarafından Polis Memuru olarak görevlendirildi. Elbette bu kaosa düzen getiren bir karar olmadı. Özgürlerdi ama bitmek bilmeyen bir çatışma hali vardı.
Yani Hobbes haklı çıktı. İktidarı olmayan doğal devlet kaostan kurtulamadı. Belki pek çok insanın The Walking Dead’den sıkılmasının nedeni de buydu; hayalleri yıkılmıştı. İnsanlık iktidar olmadan da varlığını sürdürebilecek umuduyla izleyiciyi heyecanlandıran “özgür” insanlık, varlığını pek de sağlıklı sürdürüyor gibi görünmüyordu. Henüz dizi bitmedi, belki Robert Kirkman “Hobbes kim ya?” diyor, belki iktidarsız ve özgür toplum sonunda mutlu bir sona ulaşıyor, bilmiyoruz. Acak şimdiki durum iktidarı neredeyse meşru kılıyor.