Bir dönem evli kalan Vatan gazetesi yazarları İclal Aydın ile Tuna Kiremitçi'nin atışmaları, inanılmaz bir gafa neden oldu.
[**İCLAL AYDIN (FOTO-GALERİ)
**](http://birbak.mynet.com/galeri/rolunu-binnura-kaptirdi/4177/101138)
Kiremitçi, artık hayatta olmayan ünlü çellist Jacqueline du Pré'ye sevgisini, sanatçının soyadını vermeden, kişisel bir üslupla köşesinde kaleme aldı. Kiremitçi'nin yazısının içinde kullandığı ifadeler nedeniyle Jacqueline de Pre'yi sevgilisi olduğunun sanan İclal Aydın ise küplere bindi. Yazının yeni sevgilisine güzelleme olduğunu düşünen Aydın, bugünkü köşesinde Kiremitçi'ye öfke kustu. Kiremitçi'yi sevgililerine güzelleme yazmakla suçlayan Aydın, Jacqueline'in aslında 1987'de ölen ünlü çellist olduğunu farkedemedi ve büyük bir gafa imza atmış oldu.
Aydın'ın yazısının ardından Tuna Kiremitçi Vatan gazetesinden istifa ettiğini açıkladı. İşte Kiremitçi'nin ve Aydın'ın yazıları...
"JACQUELİNE VE BEN"
İşte Aydın'ın öfkeden gözünü karartan "Jacqueline du Pre" yazısı...
Jacqueline ve ben, sakin bir hayatı seçtik: Akşamları o çellosunu çalıyor, ben romanıma çalışıyorum. Kendisi, hayatımda gördüğüm en uyumlu hayat arkadaşı.
Müzisyenlerin vecizesi: "Bir gün çalışmazsam ben anlarım, iki gün çalışmazsam maestro, üç gün çalışmazsam dinleyici anlar". Canıma minnet doğrusu; öteden beri en sevdiğim çalgı çello olagelmiştir. Bir de onu Jacqueline'in büyülü parmaklarından dinlemek insanı esine boğuyor.
Evdeki çalışmamız süreç içine ilginç koşutluklar göstermeye başladı: O Ludwig'in "Arşidük Üçlüsü"nü çalarken ben diyalogları yazıyorum mesela. Elgar yorumlamaya başladığındaysa metnin ana gövdesine yoğunlaşıyorum. Sıra Schubert'in "Alabalık Beşlisi"ne geldiğinde, hiçbir şey yapmadan, müziği dinliyorum yalnızca.
Bu arada, Jacqueline'i romanımın kahramanlarından birine dönüştürmeye karar verdim. Nasıl yapacağımı henüz bilmiyorum ama anlatının odak noktasında, kilit rol oynayacağı besbelli.
Bu sabah apartmandan çıkarken, karşı komşuya biraz da mahçup bir şekilde "kusura bakmayın lütfen" dedim: "Çello, akustik nedenlerle sesi çok çıkan bir enstrüman. İnşallah rahatsız etmiyoruzdur." Yüzüme tuhaf bir ifadeyle bakakaldı kadıncağız. Sanırım Jacqueline gibi bir ustanın müziğinden rahatsız olabileceğini söyleyerek, istemeden onu küçümser gözükmüştüm.
İnsanoğlu böyle işte; ne kadar dikkat etsek de zaman zaman düşüyoruz kibir tuzağına. Durumu düzeltmek için akşam Jacqueline ile beraber, oturmaya beklediğimizi söyleyecek oldum, yarım ağızla bir şeyler geveledikten sonra hızlı hızlı yürüyerek uzaklaştı gitti komşu. Kırılmıştı belli ki.
Jacqueline ile yaşamanın tek zorluğu, toplum içinde dikkat çekmek. Onun müzik tarihindeki yerinden dolayı değil yalnızca; sarışın bir kadınla arkadaşlık etmenin Ortadoğu'da hangi zorlukları çağırdığını da anlamış oldum. Yine de sesimi çıkarmadım ama; Jacqueline'in şark usûlü süfliliklerden rahatsız olmasını istemiyorum.
Konuyu kızkardeşime açtığımda yüzüme üzülerek baktı ve ilaçlarımı alıp almadığımı sordu. "Ne ilgisi var şimdi ilaçlarla?" diyecek oldum, ağlamaya başladı. Kadın işte; her şeyi abartmasa olmaz.
Bir geceyi daha aynı çatı altında, Jacqueline ile beraber, çalışarak geçirdik işte. Jacqueline ezan sesinde tatlı bir hüzün bulduğunu söyler hep. Özellikle de sabah ezanında... Bense yıllardır yanılmış olduğumu düşünerek şaşırıyorum: Bir başkasıyla aynı evde yaşamak mümkünmüş meğer.
BU DA AYDIN'IN YAZISI
Kiremitçi'nin du Pre güzellemesi üzerine İclal Aydın'ın yazdığı "Ayar çekerim görürsün!" başlıklı öfke dolu yazı ise şöyle:
Uykusuz gecelerimden birini daha geride bırakmanın ve hâlâ yaşayabiliyor olmanın haklı gururunu taşıyorum. Bu geçici dünyada her şey bir sis perdesi altında akıp gidiyor... Uykusuzluk insanı mikrodalgada patlamaya hazır bir adet mısır tanesine dönüştürüyormuş meğer... Her şey anlamından ciddi bir miktarda bir şeyler kaybediyor aynı zamanda...
Anayasa taslağı, çıkmaza giren görüşmelere dair haberlerle dolu gazeteler kucağımda, tavana bakarken yakaladım kendimi. Geçenlerde katıldığım bir televizyon programında da stüdyoda konuşulanları bırakıp epey bir süre tavanı seyretmişim. "Çok dalgınsın, konsantre olma güçlüğü çeker gibi görünüyorsun" diyorlar. Aslında tamamen mevzunun içindeyim. Olaylardan bir an olsun kopmuş değilim... Oysa kopmayı ne çok isterdim.
Tavanda aradığımı bulamayınca tekrar gazetelere döndüm. Bizim gazetenin (Vatan) arka sayfasını ve dolayısıyla o bölgenin sahibi köşe yazarını uzun zamandır okumuyordum aslında. İtiraf!! Haklı gerekçelerim vardı ama benim. Çünkü okudukça içerliyordum ona. Yahu "niye ayıp ediyor bu kadar" diyordum. İçimdeki sızıyı canlı bir yaratığa dönüştürüyordu. En iyisi hiç ilgilenmemek dedim sonunda bir gün ve oradaki "varlığı" kanıksadım... Ama... Tavandan gazeteye döndüğümde gözüm takıldı o köşeye. Takılınca okudum. Okuyunca duramadım. Duramayınca yazmaya başladım. Biri beni durdurmazsa ben bu yazıyı gazeteye de gönderirim şimdi...
Hayatına giren her yeni kadına köşesinden güzelleme yazarken eskileri gömmeden, bir biçimde onları yeni hikâyesinin altyapısı haline getirmeden de bunu başarabileceğini öğretmeli artık biri ona... Tuna'ya yani... "En sevdiğim kadın budur" demenin daha şık, daha yakışıklı yolları vardır mutlaka. Köşesinde müzisyen sevgilisi çello çalarken o da romanını nasıl yazıyormuş onu anlatmış. Demek ki romana da geri dönmüş. Biz temelli bıraktı sanıyorduk. Neyse birkaç kez daha bırakır, geri döner, gider gelir artık...
Bana yazdığı mektuplardan birinde, söylediği vakit çok etkilendiğim "senin yanında iyi biri olmak istiyorum" cümlesi vardı. Jack Nicholson'ın bir filminden alıntı yaptığının altını çizmişti. Aynı cümleyi daha sonra aynı vurgularla Demet Sağıroğlu için de kullandı. Ona yazdığı o köşe yazısında daha önce bana ve büyük ihtimalle Yasemin'e de söylemiş olduğunu düşündüğüm bu cümlelere rastlayınca, Demet de "o yazıyı kesip sakladım" diye röportaj verince... İçtenlikle söylüyorum Demet'in aldatıldığını düşünmüştüm ama kıyamamıştım sevincine... Yutkunmuştum gitmişti... Susmak bu yüzden kıymetliydi. Sevmek dışında hiçbir suçu olmayana neden hesap ödetilsin ki?
***
Neyse, kimseye kimi nasıl seveceğini biz öğretemeyiz elbette. Ama bugüne dek eski eşim olduğu için "bunu yazamam" diye düşünüp düşünüp sustuğum ve fakat "aaa artık ne susacam be" dürtüsüyle hitap etmek istediğim sevgili yazar arkadaşım!!
Arka sayfadan "ben şimdi mutlu biriyim" yazılarının içinde sonucu "mutsuzluğumun sebebi eskilermiş" e getirirsen bir kere daha... Örgütlenme ve dernekleşme bilincimin çok yüksek olduğu şu günlerde kurarım bir "Tuna'dan mağdur olan kadınlar dayanışma komitesi" görürsün gününü...
Şaka bir yana, sadece sana değil, yeni birini sevme üslubu seninkine benzeyen herkese hatırlatmak gerekir... Şimdiki sevgili de gün gelecek eskiler arasında yerini alacak. Bunu unutma; eskiler giderek kalabalıklaşıp güçlenirken eski sevgili anısına sahip çıkamayanın ayağının altındaki yer öyle hızla incelir ki... Bu gidişle bize yerin dibinden bildirmeye başlamayasın sakın... Bunu kalpten istemem ama bilesin...
ATIŞMANIN ARDINDAN GELEN İSTİFA
Ancak İclal Aydın'ın bu yazısı, Kiremitçi'nin istifasına neden oldu. Kiremitçi, bir medya sitesine gönderdiği istifasında, şu ifadelere yer verdi:
Efsanevi çello sanatçısı Jacqueline du Pré (1945-1987) hakkında kaleme aldığım (ve Çarşamba günü yayımlanan) metne, gazetemizin bir yazarından yanıt geldi. Yanıtın içeriği ve düzeyi, kabul edemeyeceğim bir irtifayı sergiliyor. Üç yıldır kendimi evimde hissetmemi sağlayan Vatan ailesine bu nedenle teşekkür ediyor ve izninizi istiyorum.
Sevgi ve saygılarımla.
Tuna Kiremitçi
[
Tuna Kiremitçi şarkılarını ücretsiz dinleyebilirsiniz!](https://www.mynet.com/#tuna-kiremitci-kendi-halinde|album/2935;8870/mynet)