Anne sevgisi

Dünyaya geldikten sonra öğrendiğimiz ilk kelimelerden biri anne diğeri ise babadır. Çünkü bizi onlar dünyaya getirdi. Canlarından can, kanlarından kan, sevgilerinden sevgi kattılar. Hayâtı onlarla tanıdık, onlardan öğrendik, onların sayesinde bugünlere geldik. Bizi onlar kadar içten, karşılıksız ve ücretsiz seven bir başka insan yoktur. Onların varlığı, insana varlık kattığı gibi, yoklukları da hiçbir zaman doldurulamaz.

Kur'ân'ın ifadesiyle insan üzerinde Allah ve Resulünden sonra en çok hakkı olan anne baba olduğu gibi, en çok sayılması ve sevilmesi gerekenler de onlardır. Rabbimiz bu konuda: Anne ve babaya da iyilikte bulunun. Onlardan biri veya her ikisi senin yanında ihtiyarlık çağına erişecek olurlarsa onlara sakın 'Öf!' bile demeyin. Onları azarlamayın, onlara güzel söz söyleyin. Onlara merhamet ve tevazu kanadını ger ve de ki: "Ey Rabbim, nasıl onlar beni küçükken besleyip büyüttülerse, sen de onlara öylece merhamet buyur." (İsrâ Sûresi, 22-23.)

Hemen hemen çoğumuzun bildiği bir hadis vardır. Cennetin, anaların ayağı altında oluşudur. Bu hadisi hiçbir zaman unutmamalı ve annelerimize her zaman saygı, sevgi ve dualarımızı eksiltmemeliyiz. Yazıma ilginizi çekeceğimi düşündüğüm bir hikaye ile son vermek istiyorum…

Annemin yalnızca bir gözü vardı. Ondan nefret ederdim. Çünkü durumu beni utandırıyordu. Ailemizi geçindirmek için okulda aşçılık yapardı.Okulda iken bir gün Annem yanıma gelmişti.Yerin dibine geçmiştim.Bunu bana nasıl yapabilirdi.Onu görmezden geldim.Ona nefretle baktım ve ondan hep kaçtım.Ertesi gün sınıfta bir arkadaşım dedi ki Eee senin annenin yalnızca bir gözü var deyince yerin dibine girmek istedim ve de Annemin ortadan kaybolmasını istedim. Bu yüzden o gün onunla karşılaşınca dedim ki.. Beni gülünç duruma düşüreceğine ölsen daha iyi olurdu. Annem karşılık vermedi. Dediklerim karşısında bir saniye bile düşünmedim çünkü çok kızmıştım. Onun duyguları beni ilgilendirmiyordu. Onu evde istemiyordum. Çok çalıştım ve Singapur’a okumaya gittim. Sonra evlendim. Kendi evimi aldım çocuklarım oldu ve hayatımdan çok memnundum. Bir gün Annem beni ziyarete gelmişti. Kaç yıldır beni görmemiş ve torunlarını tanımamıştı. Kapıya gelince çocuklarım ona güldüler. Ona evime gelip çocuklarımı nasıl korkutabilirsin hemen buradan git diye bağırdım. Annem ise kusura bakmayın yanlış adrese geldim galiba dedi ve gözden kayboldu. Bir gün mezunlar toplantısı için okuldan bir mektup aldım. Karıma iş seyahatine gidiyorum diye bahane uydurdum. Mezunlar toplantısından sonra sırf meraktan eski evimize gittim. Komşularım Annemin öldüğünü söylediler. Hiç üzülmemiştim. Bana versinler diye annemin bıraktığı bir mektup verdiler. “En sevgili oğlum her zaman seni düşünüyorum. Singapur’a gelip çocuklarını korkuttuğum için üzgünüm. Mezunlar gününe geleceksin diye çok sevinmiştim ama seni görmek için yataktan kalkabilirmiyim bilemiyorum. Sen büyürken sürekli utanç kaynağı olduğum için üzgünüm. Biliyor musun sen küçükken bir kaza geçirmiştin ve gözünü kaybetmiştin. Anne olarak senin tek bir gözle büyümene dayanamazdım. Bu yüzden sana kendi gözümü verdim o gözle benim yerime görüyor diye seninle o kadar gurur duyuyorum ki. BÜTÜN SEVGİMLE ANNEN.