Apartman Mı Köy Mü?

Atalarımız ve ninelerimiz denilene göre Orta Asyadan gelmişler.Bu konuda rivayet muhtelif.

Herkes heryerden ortaya karışık olarak gelmiş ve Türkiye denilen kara parçasına yerleşmiş.

Bizden önce başkaları varmış,bizden sonra da doğal olarak başkaları olacak.

Yerleşme derken önce evler arazilerde yatay olarak konumlanmışlar.

Toprak çok ve nüfus az olunca bundan daha doğal bir durum da olamaz zaten.İstanbulda evler ahşap ve bahçelerin içindeydi.Biz çocuklar da incir ve dut ağaçlarının altında tarzancılık oynar,Jane ve Çita olarak da daldan dala atlardık.Her neyse konu o değil.

Sonra,giderek nüfus çoğaldı ve toprak azaldı.Sonuç olarak bahçeler yok oldu binalar dikildi.

Biz çocuklar da incir ve dut ağaçlarının altında tarzancılık oynar,Jane ve Çita olarak da daldan dala atlardık.Her neyse konu o değil.Sonra,giderek nüfus çoğaldı ve toprak azaldı.Sonuç olarak bahçeler yok oldu binalar dikildi.

Türkler için yapılan tüm araştırmalar,bizlerin ekip çalışmasına yatkın olmadığımızı gösterir.Zira bizler,koduk mu oturturuz,biliriz,ne olduğu önemli değil,biliriz.

Her konuda söyleyecek sözümüz vardır ama başkasını dinleyecek kulağımız yoktur.İşleri, “ben yaptım oldu” mantığı içinde götürürüz.Benciliz ve hemen senli benli olduğumuzu söylemeye bence gerek bile yok.Üstelik de başkalarını seve seve eleştirirken,kendimize toz kondurulmasına dayanamayız.

En en önemlisi de kimse bizi merak etmesin ama biz herkesi soruşturalım.

Ekip çalışmasına bu kadar yatkın olmayan bizler dikilen binaların içine girdik.Sefertası gibi evler yetmedi de, az katlılar yıkılarak 33-38 katlı olanlar yapılıyor.Oturduğum apartman 90 daire.

Bir köyden büyük.Kabaca bir köy 50-60 hane,biz dikine 90 haneyiz.Süperiz.Her kafadan ayrı bir ses çıkmaması için kurallar var,kat maliklerinin hakları var ama ne gam,bir tek yasa var;yasa tanımamak.

“Sana yapılmasını istemediğin şeyi başkasına yapma” ve “nasıl buldunsa öyle bırak” öğütlerine uyulsa gül gibi yaşayacağız.Ama yok öyle.Gene biz iyiyiz.Bu sabah haberlerde bir yöneticinin apartmana astığı bir yazı vardı: “Çocukları olanlar,çocuklarınıza söyleyin asansöre işemesinler.”

Duruma bakarmısınız. Herhangi bir şekilde gelişigüzel dikilmiş bir bina değil söz konusu olan,asansörü var.Ama çocuklar işiyorlar asansöre. Akşam babanın bu eylemi keyifle dinlediğine eminim:“Aslan oğlum,heh heh!”

Apartmandaki kedi severlerden de hoşlanmadığımı belirteyim.

Hemen “sen hayvan düşmanı mısın?” diye sarmak yok. Ben hayvan değil,sorumluluk almayan insan düşmanıyım.

Kedilere pis plastik kapların içinde makarna ve su vermek kedi sevmek değil.

Aşıları yapılmayan kedilere sokakta bakmak hiç marifet değil.Marifet onları eve alıp,sorumluluklarını yüklenmekte.

Camdan aşağı atılan yağlı kıyma hem sokakları kirletiyor hem de benim kedileri kovalamama neden oluyor.Bunun için devamlı olarak ikaz etmek nafile. Kocaman kadınlar ne diyorlar biliyor musunuz “tamam ama 30 numara da yapıyor.”İyi mi?

Çocukların bezlerini,kola kutularını,bütün bayat ekmekleri,sigara izmaritlerini,taaa arka odalardan gelerek salonun camından aşağı,bahçeye atmak nasıl bir duygudur anlamak istiyorum ama başaramıyorum.

Norveç seyahatlerimden birinde bana Pazar günü işleri olduğunu ve onlara katılırsam sevineceklerini söylediler.Tabii ki seve seve evet dedim.

Hava çok ama çok soğuktu,yaşları 2-3 olan çocuklar da sıkıca giyinmişlerdi. Herkesin ellerinde çapalar,torbalar ve eldivenler vardı.Bulunduğumuz semt bahçe içinde evlerin olduğu bir yerdi.

Bu evlerin bahçeleri ve ortak ormancıkları vardı.Herkes güle oynaya önce etrafta gördükleri çerçöpü sonra da ormanda yürüyüş yaparak ormancıklarının bakımını yaptılar.Her ay bir ailenin sorumluluğunda bunu mutlaka yapıyorlarmış.Tabii öğlen olunca herkes termosundaki kahveleri ve sandviçlerini çıkardı,gülüp söyleyerek,şakalaşarak,sosyalleşerek,çocuklarına komşuluğu öğreterek,çevre bilincini geliştirerek bir pazar geçirdiler.Rüya gibi değil mi?

Sonuç olarak apartmanda yaşamak zor ama başaracağız.

GÜVEM PINAR TÜRE