BİZE ULAŞIN
İki veya daha fazla sözcüğün birleşmesiyle oluşan birleşik sözcükler, kendi anlamlarını değiştirerek veya o anlamdan uzaklaşarak yeni bir kavramı karşılarlar. Oluşan birleşik sözcük bir fiil bildiriyorsa ve birleşik sözcüğü oluşturan kelimelerin en az biri fiil türündeyse bu sözcük birleşik fiil olarak isimlendirilir. Birleşik isim ise bir fiil bildirmeyerek kullanım yerinde isim görevi görürler. Baş ucu sözcüğü de “baş” ve “uç” sözcüklerinin birleşerek yeni bir kavramı karşılayacak şekilde oluşmuş bir birleşik isimdir. Baş ucu sözcüğünde olduğu gibi birleşik isimlerin anlam bakımından kalıplaşması bu sözcüklerin yazımını da belirler.
Birleşik isimler oluştukları kelimeler yerine farklı bir varlık veya kavramı karşılayan anlam ve şekil bakımından yeni isimlerdir. Baş ucu sözcüğü de iki sözcüğün bir araya gelerek yeni bir anlam oluşturduğu birleşik isimlerden biridir. Birleşik isimler farklı kurallar çerçevesinde bitişik veya ayrı yazılır. Bu sebeple birleşik isimlerin yazımı konusunda sıklıkla hata yapılabilir.
Birleşik isimler oluşurken çeşitli ses olayları oluşabilir. Ses türemesi ve ses düşmesine uğrayan birleşik isimler bitişik yazılır. Ayrıca birleşik ismi oluşturan sözcüklerden ikisi veya yalnızca ikincisi benzetme yoluyla anlam değişimine uğramışsa bu sözcük yine bitişik yazılır. Baş ucu sözcüğü de “baş” ve “uç” sözcüklerinin bir araya gelerek oluşturduğu yeni bir anlamı karşılayan birleşik isimdir.
Türkçede iki farklı başucu kelimesi bulunur. Bir tanesi ayrı yazılırken diğeri bitişik yazılır. Başucu kelimesinin ayrı mı yoksa bitişik mi yazılacağı kelimenin anlamına göre farklılık gösterir. Baş ucu TDK sözlükte “yatılan bir yerin baş konulan yönü veya yakını” anlamına gelen bir birleşik sözcüktür. Cümle içinde baş ucu sözcüğü bu anlama gelecek şekilde kullanılıyorsa baş ucu yazımı “baş ucu” şeklinde ayrı yazılır.
Baş ucu sözcüğü Türk Dil Kurumuna göre ayrı ve bitişik yazılan ve birbirinden farklı anlamları ifade eden birleşik sözcüktür. Başucu sözcüğü ise TDK sözlükte “yeryüzünde bir noktada çekülün gösterdiği doğrultunun gökyüzüne doğru olan yönü” anlamına gelen bir gök bilimi ve coğrafya terimidir. Cümle içinde bu anlamda kullanılan baş ucu doğru yazılışı “başucu” şeklindeki bitişik yazımıdır.
