Bedri Rahmi’ye dair düşüncelerim

Bedri Rahmi’ye dair düşüncelerim

Bedri Rahmi’de Allah’a karşı oldukça laubali bir dil gördüm. Oysa bana göre din: insan ruhunda sembollerle ifade bulan derin temayülleri organize eder. Onları müesseseleştirir. Zamanla bu temayüller bir takım değişikliklere uğrasa da, katılaşıp eskise de, yıkılsa da temelleri yok olmazlar. İste biz şairler bu sembolleri, temayülleri, hayalleri yeniden keşfederiz.

Bedri Rahmi’de bu temayüller çoğu zaman zıt olarak ortaya çıkarlar. Uyuşmazlar. İç güdülere göre yaşama arzusunu tabi bir yol saymıştır. Bu “hayvanlaştırma arzusu” bir dönem şiirimizde hep vardır. Sait Faik, Orhan Veli, Cahit Sıtkı’da da buna rastlarız.

“Kendim Kendimi Yaratsaydım” başlıklı şiirinde

Bir beygir olur insanoğlunun asfaltına işer

Sevgilimi gördüğüm yerde kişner

Sevmediklerime de basardım çifteyi

diyerek dillendirdiği bu hayvanlaştırma arzusuna karşılık yine aynı şiirinde

Uçan bulutları durdururdum

Onlarla içimin en güzel yerinde

Bembeyaz bir mabet kurardım

demektedir ki bu bir çelişkidir. Bir şair için bu kendine vereceği şekli tayin edememektir. Bir şairden bir filozof veya mütefekkir gibi insicamlı olmamasını beklememeli. Ne var ki Bedri Rahmi’de Cahit Sıtkı gibi ölümün şarkısını gençlik yıllarında duyanlardandır. O şiire bir ressamın gözleriyle bakmıştır. Esasında resim de kendi ben’ini bir obje haline koyma halinin neticesidir.

Bekir Kale Ahıskalı

Nisan 2011