Bir çocuk ölmüş kimin umurunda...

Her savaşın kaybedeni hep çocuklar. Tarafı, dini, ırkı, cinsiyeti, milliyeti fark etmeksizin.

Kimi ekmek alır, kimi su alır, kimi atom bombalarının altında kalır, kimi gaz kapsülüne isabet eder. Kiminin annesi Kürt’tür, kiminin annesi Türk, kiminin annesi alevidir, kiminin annesi suni, kimisi Amerikan işgalinin güç savaşında, kimisi de Türk topraklarının siyasi rant savaşında.

Ama kaybeden hep onlar.

Onların kaybettiği ocaklara acı düşmüş kimin umurunda. Acılarının üzerine bas yürü. Bir taraf elinde acıya lanet okur bir tarafsa acıyı omzunda taşır.

Yüzlerde maskeler kirli kirli hesaplar. Toprağa düşenin adı kimin umurunda.

Bir tepki başka toprakta değişiyorsa Müslüman olmuş, ateist olmuş aynı yerden yanmıyorsa insanmış bana ne.

Benden değildi!

Senden değildi!

Ondan değildi!

Sonra da türkü ola bizim çocuklarımız.

Biz kim; dini ırkı rengi değişen bizden olmayan çocuklar.

Çocuk nerde ölmüş, nasıl ölmüş, neden ordaymış, nasıl ordaymış mış mış mış.

Elhamdülillah Müslüman’ım, pür-i pak ateistim de get beri.

Ona ayrı türkü buna ayrı türkü tak maskeni çocuğa çocuk deme.

Yarınlar güzel olacak türküsünde bizim çocuklarımız.

Oysa onlar sadece annelerinin çocukları oldular. Yanan yüreklerde acıyı sadece onlar taşıdılar taşıyacaklar dünden bugüne yarına.

Gerisi hikaye; anladık, empati kurduk masalında bir taraf diğer taraf savaşının yanında neye yarar boş laf kargaşasında…

Ölümün görgüsü susmaktır oysa!

oyatekin@gmail.com