Eşsiz kelimesi, Eski Türkçede "yoldaş, şerik" anlamına gelen "éş" sözcüğünden türemiştir. Eşsiz kelimesinin kullanıldığı ilk kaynak ise 1876 yılında Ahmed Vefik Paşa tarafından Lehce-ı Osmânî eseri olarak bilinir. Bu eserde "eşleş-" olarak "eşleşmek ve eşsiz" şekilleriyle kullanılmıştır.
Bir şeyin veya bir kimse için benzersiz, eşi benzeri olmayan, tek olan anlamına gelmektedir. Aynı zamanda eşsiz kelimesi eşi olmayan, eşsiz kalan anlamına da gelmektedir. Eşsiz kelimesinin olduğu örnek cümleler kurmak gerekirse:
Eşsiz kelimesinin eş anlamlısı olan sözcük birden fazladır: