Diana Kim, anne ve babası ayrıldığında sadece 5 yaşındaydı. Babasını sadece o yaşına kadar gören Kim ve annesi yaşamını bazen parklarda, bazense akrabalarının yanında geçirmiş.
Kim babasının fotoğrafçı olduğunu annesinin anlattığı hikayelerden biliyor ve babasının mesleğini devam ettirmeye karar vererek fotoğrafa ilgi duymaya başlıyor.
Lisede verilen bir proje üzerine evsizlerin fotoğraflarını çekmeye başlayan Kim profesyonel bir fotoğrafçı olduğunda da buna devam ediyor. Çünkü Kim bu projede muhtemelen kendini yaşadıklarını buluyor.
Bir gün yine evsizlerin bulunduğu yerlerde çekmek yapmaya başlayan genç kız evsizlerden birinin aslında kendi babası olduğunu fark etti. Onunla konuşmaya çalıştı, ama fiziksel ve zihinsel olarak çok kötü durumdaydı. Genç kız konuşmaya çalıştıkça reddediliyordu.
Şizofreni hastalığının pençesinde olan babasından vazgeçmeyen Diana, yıllarca talihsiz adama, ilaç, yiyecek ve giysi götürdü. Bir gün cevap almayı umarak, adamın kaldığı yere her gün uğradı. Sonunda fotoğrafçılık onları bağlayan köprü haline geldi.
Adam, genç kadının ısrarının neticesinde hayatını kontrol altına almayı ve şizofrenin etkilerinin minimuma indirilmesi için tedavi olmayı kabul etti.
Fotoğrafçılık tıpkı Kim gibi tutkuyla yapıldığında, donmuş görüntülerden çok daha fazlasıdır.
Babasına sahip çıkan Kim, yıllardır duyduğu özlemi gidermeye çalışıyor. Birlikte çalışıyor, birlikte film izliyorlar.
‘’Bu hikaye benim değil, herkesin hikayesi. Muhtemelen hepimiz evsiz olan birini tanıyoruz. Umarım evsizler de normal insan gibi değer görmeye başlar. Babamı tanıdıkça, kendimi tanımaya başladım. Onu ölmeden görebildiğim için çok şanslıyım. Başlangçta başaramazsanız, tekrar deneyin. Asla pes etmeyin. İnandığınız şeylerin peşinden gidin. Beni neden terk ettiği ile ilgilenmiyorum, onunla olduğum için mutluyum. Sadece bunu düşünüyorum’’ diyor Kim.
