İroni ve Keder

İroni ve Keder

Korkularımız vardı… Çünkü korkutulduklarımız vardı. Çocukluğumdan beri acıyı dengelemeye çalışıyordum. Bir yandan da ironi ile dönülmez bir eşiğe dudaklarımla dokunmaya çalışıyordum.

En zor ezberlediğim sûre Kâfirun sûresidir. Bizi hep yanlış okuduğumda kafir olacağımızla korkutup durdular. Bu kafir olmanın da dönüşü yokmuş gibi anlatıyorlardı. Yıllarca hep sorgulayıp durdum. Yanlış okuduğumuzda bizi dönülmez bir yola sokan bu sureyi neden ezberlemek zorundayım diye. Kıldığım namazlarda da yıllarca bu sûreyi okumaktan kaçındım. Sonra bu korkumun üzerine denilenleri umursamayarak gittim ve okumaya başladım. Korkulacak bir sure değilmiş ve evrensel bir beyanname gibiydi “Sizin dininiz size benim dinim bana” diyordu.

Oysa biz her yola çıktığımızda trafik ayeti gibi Ayetel Kürsi’yi, biri ölmeye yüz tutmasın bir kere Fatiha’yı dudaklarımızda hazır bekletirdik. Cuma akşamından Cuma akşamına Yasin-i Şerifi okuyarak hem kendimizi kurtarma, hem ölmüş olanımızın ruhunu rahat ettirme gibi bir gayrete girişirdik.

Korkularımız vardı… Çünkü korkutulduklarımız vardı. Bilerek, istemeyerek yaptıklarımızın sonucunda bile Allah’ın bizi cehenneme atacağı tehdidiyle korkutulurduk. Her biz çocukken nedense Allah’ın tevbe edenleri affettiğinden hiç bahsedilmezdi.

Biz Allah’ın Rahman ve Rahim olduğunu büyüdükçe öğrendik. Öğrendikçe teslim olmayı, tevekkül etmeyi de öğrendik.

Bekir Kale Ahıskalı

Geleceği İnşa Etmek-28

İroni ve Keder