"Acıların kenti Van"

Hafta sonu tatilimi Uludağ, Palandöken, Karacadağ yerine depremin vurduğu kent Van’da geçirdim. Amacım her yaşanan depremin ardından sadece 1-2 gün gündemde kalan ardından açılarıyla baş başa bırakılan Van’da nelerin yaşandığını bizzat gözlemlemekti.

Bir gazetecinin mesleğini icra ederken zorlandığı anların hepsini Van’da yaşadım. Vanlı depremzede çocukların fotoğraf makinesi ve video kameraya verdiği pırıl pırıl pozların altında yaşanan sefaletin ve çaresizliğin kayıtlarını alırken gözümden değil kalbimden akan yaşları burada sözlerle anlatmak niyetinde hiç değilim.

Perşembe gecesi saat 11’de başlayan yolculuk Cuma sabah 10.00’da tamamlanmıştı. Van’daydık. Yarım metre karın esareti altında olan Van’ ı ticari bir taksinin penceresinden izlerken beynimdeki Van resmi netleşiyordu.

Bugünlerde ağır kış şartlarının yaşandığı Doğu Anadolu Bölgesi’nin sınır kenti Van, adeta “Hayalet Şehir” imajı veriyordu. 7.2’lik deprem ve ardından yaşanan diğer artçı depremlerde yakınlarını kaybedenler şimdilerde ise acılarını unutup karakışla mücadele ediyorlardı.

Vanlı depremzedelerinin içler açısı durumunu çektiğim fotoğraf kareleriyle anlatmaya çalıştıysam bile sefaletin ne kadarını görüntüleyebildim emin değilim.

İlk işim Şanlıurfa Belediyesi’nin açmış olduğu aşevini görüntülemek oldu. Yaklaşık 3 aydan bu yana yürütülen aşevi, bölgede depremzedelerin umudu olmuş durumda. Birçok belediyenin il başlarda verdiği ancak daha sonra sürdüremediği bu hizmeti orda devam ettiren tek belediye özelliğini koruyan Şanlıurfa Belediyesi, Vanlı kardeşlerimizin kalbini fethetmiş durumda.

Sabah saatlerinde dağıtılan çorbanın yanı sıra öğlen verilen 2 çeşit yemek burada depremin vurduğu Vanlıların umudu olmuş. 8, bilemedin 9, bilemedin 12 nüfusla çadırda yaşam savaşı veren depremzedeler bu hizmeti sunan Urfa Belediyesine adeta minnettar.

Bende buradan başta Belediye Başkanı Fakıbaba olmak üzere Sosyal Yardım Birim Sorumlusu İbrahim Akbaş ve ekibine Urfalılar adına teşekkür ediyorum.

DİNLENMEK YERİNE KENTİMİ ÇADIR KENTLERE ATTIM

Aşevi’nde çekimlerimi tamamladıktan sonra günün yorgunluğunu bize ayrılan konteynrda geçirmek yerine kendimi çadır kentlere attım. Beyaza bürünen Van Gölü derken şehir turunun ardından akşam ezanı okunmak üzereydi. Kar altında kalan çadırlarda kar temizleme işlemi sürerken çadırın içersinde verilen yaşam mücadelesini dinlerken boğazımda düğümlenen ağıt, burada anlatılmaz ancak yaşanır boyuttandı.

Felçli bir amca ile 16 nüfusun barındığı mini mincacık bir çadırda süren yaşam, sizleri ne kadar etkiler bilemiyorum ama 2+1’lik 83 metrekarelik bir evde 2 kızımla yaşam süren beni oldukça etkilemişti. Hepimiz barındığımız evden şikâyet etmez miyiyiz? Gelin o zaman Vanlıların hayat mücadelesini görün de sonra şikâyet edin. Anlatılacak o kadar uzun hikâyeler edindim ki sizleri burada bunlarda sıkmayacağım.

Van’da bütün bu olumsuzlukların yanı sıra çok güzel işlerde yapılıyor. Şanlıurfalı Yardımseverleri Vanlılarla buluşturan Yardım Gönüllüsü Jale Velibeyoğlu, topladığı nakdi yardımla iki Vanlı aileyi çadırdan kurtararak konteynıra kavuşturmuş. Yapılan tespitlerin o kadar yerinde olduğuna tanık oldum ki anlatmadan geçemeyeceğim.

İki ailenin de engelli bir bireyleri var. Hele hele birisi yürekleri burkan ve de Türkiye’ye örnek bir hikaye…

Münevver Hanım, talihsizlikler içersinde henüz hayatın baharını yaşayan bir hanım. Depremle birlikte kendisi de eşi de işsiz kalmış. Münevver Hanımı eşsiz kılan bir özellik var ki o da tam 10 yıldır eşinin ablasına bakıyor olması. Yatalak ve felçli olan görümcesini depremden sonra da bırakmayan bu hanım şimdi aynı zorlukları çadırda devam ettiriyor. Ve asla aklından felçli hastayı devlete teslim etmeyi düşünmüyor. V.S

İşte bütün bu acı hikayelerin kenti Van’da çarşı-Pazar hayalet kenti andırıyor. İşyerlerinin hasar gördüğü kentte bankalar ve bazı yerler gezici olarak hizmet veriyor. Bir binanın altından geçmek büyük cesaret istiyor. Bence sözün bittiği yer- VAN’A ASIL ŞİMDİ YARDIM ZAMANI…