Saatçilik Mesleğinde Çırak Bulamıyor

Ordu’da saatçilik yapan Salih Sakarya, bu mesleğin tarihin tozlu raflarına karışacağını belirterek, yetiştirmek için çırak bulamadıklarını söyledi.Yıllardır duran ve arızalanan saatleri tamir edip, zamanın tekrar ilerlemesini sağlayan saatçiler, gün geçtikçe kendilerinin durma noktasında olduğunu söylüyor. Ordu’da yaklaşık 33 yıldır aynı dükkanda usta olarak vatandaşlara hizmet veren 56 yaşındaki Salih Sakarya, mesleği kendi çabalarıyla ileriye götürmeye çalıştığını kaydetti. Saat tamirini öğrenmek için uzun süre tecrübe ve deneyim kazanmanın gerekli olduğuna dikkat çeken Sakarya, mesleğin 10 yıl kadar daha ayakta güçlükle duracağını ifade etti.Yeni neslin saat tamirine ilgisiz olduğunu aktaran Sakarya, "Ne yazık ki çırağı yetişmeyen bir meslekteyiz. Bu işin arkası gelmeyince devamımız da yok. Kısacası Avrupa gibi olduk. Fabrikasyon alıp saatin pilini ve kayışını değiştiriyoruz, geri kalanları çöpe gidiyor. Çırak yetişmediği için tamir yapacak kimse de kalmıyor” dedi.“Mesleğe başladığım zamanlarda, aynı saati 4 ay boyunca söküp taktım”Kendisinin, mesleği başladığı ilk yıllarda ustasının talimatı ile bir saati 4 ay boyunca söktüğünü aktaran Sakarya, şimdiki zamanda çırak olarak gelenlerin ise ‘Ne kadar ücret vereceksin?’ sorusuyla karşılaştıklarını anlattı. Özellikle, piyasada 15-20 liraya satılan Çin malı saatlerin de işlerinde düşüş yaşanmasına neden olduğunu vurgulayan Sakarya, "Bu saatlerin pil değişimi dışında tamiri de olmuyor. Ucuz saatlerde kanserojen maddeler de bulunuyor. Bunun yanı sıra, en büyük darbeyi de cep telefonlarından yedik. Çünkü cep telefonu çıktı, çalar saat işi bitti. Telefonların alarmı olduğu için, alarmlı saatlere talep kalmadı” diye konuştu.“Yılların birikimi eşyalar çöpe gidecek”Yıllardır ekmek yediği dükkanını, bırakacak bir çırak yetiştiremediği için üzgün olduğunu anlatan 33 yıllık saat tamir ustası, yılların birikimi olan eşyaların çöpe gideceğini ifade ederek, "Kimse tamir yapamayacağı için, yıllardır kullandığım aletler boşa çıkacak. İnsan kendi evladı hasta olunca ve başına bir şey gelince üzülür ya bu malzemeler de benim için bir evlat gibi aile gibi. Bunlara baktıkça, ‘siz benden sonra yoksunuz’ diyorum ve içim acıyor. Ama yapacak da bir şey yok” şeklinde konuştu.