Şehirde Moda: Ayakkabı Bağımlısıyım

Melisa Kagan

Adım Melisa ve ayakkabı bağımlısıyım. Ayakkabı bağımlısı olan bir mağazaya gittiğinizi nasıl anlarsınız? Bunu düşünmek birkaç dakikanızı alır. Bir ayakkabıyı arkadaşlarınıza ve ailenize satmak için hiç yalan söylediniz mi? Ayakkabı satma konusunda tecrübeli misiniz? Siz hiç ayakkabılarınızla onlar insanmış gibi konuştunuz mu? Bu sorulara evet diyorsanız kulübümüze hoş geldiniz. Kollarımızı açarak ve boş cüzdanlarla sizi karşılıyoruz. Bir üyeniz yoksa açıklama yapmama izin verin. Kolejden sonra ilk Manhattan apartmanıma taşındığımda sahip olduğum ilk kuşku “bir ayakkabı sorunu” oldu. Kiram, benim ne alış veriş yapmama ne de dışarıda yemek yememe izin veriyordu böylelikle çok az miktarda param oluyordu. Ailemin uyardığı gibi her “gereksiz harcamadan” kaçındım. Ama daha sonra “onları” gördüm. Kader gibiydiler, ışıl ışıl parlıyorlardı, ilk görüşte onları çok beğendim. Siyah desenli bir çift ayakkabı, tahta topuklu parmak uç kısımları biraz şişkindi ve çok pahalılardı. Benimle konuştular. “ Biz senin için oldukça pahalıyız” demediler. Mırıldadılar, “ hey, yabancı, ayakkabısız şık olduğunu mu sanıyorsun” . Bütçemin çok üzerindeydiler ama duygularım buhar olup gitti ve para katkısında bulunan “perakende nedenleri” düşündüm. Pahalıydılar, evet, bir yatırımdılar değil mi? Demek istediğim ailem benim bugünümü ve geleceğimi düşünmemi istediler ve bu güzel ayakkabılara gelecekte de sahip olacağımı biliyordum. Onları satın aldım ve bir ay boyunca pirinç ve fasulye yedim. Bu bir başlangıç oldu.

“Ayakkabı tutkunu olan bir kadın, kumar oynama alışkanlığı olan bir adam gibidir” bu bir uyarıydı ve benim zorunlu olarak bir ayakkabı mağazasında olduğum gibi o da orada olmak zorunda oluyor. ( benimle evli). Ama ayakkabı alışkanlığı nedir? Demek istediğim bütün kadınların zaman zaman ayakkabı mağazalarına koşması mıdır? Kaprisli, gizemli, sevimli, şaşırtıcı, çoklu olan, moda olan bir çift ayakkabı mı?

Gerçek şu, saplantılı ayakkabı severler bir araya gelmeye meyilleşiyorlar ve benim perspektifim çarpıklık gösteriyor. Bir birimize imkân veriyoruz. “Tabiî ki kocanızın durumu fark etmeyeceğinde onları tekrar ele geçirene kadar satın aldıklarınızı bulunamayacak yerlerde saklayın”. Her şey ayakkabılar için. Arkadaşlarla bir araya geldiğimizde ayakkabı mağazalarına gideriz. Yeni erkek arkadaşlar, sona ermeler, promosyonlar, dağ sıçan köpeği. Bizler için ayakkabı mağazalarına bir gezi hiç yapılmadı.

Çekicilik nedir? Benim iyi hissetmemi sağlayan bir çift ayakkabı hakkında bir şeyler var. Can sıkıcı kıyafet veya beni şişman gösteren bir pantolon giydiğimde onlar bana bu etkiyi verir. Daha seksi hissediyorum. Kendimi daha rahat ve modern hissediyorum. Bir çift ayakkabı ile daha zayıf olduğumu hissediyorum. Duygusal olmak istemiyorum ama favori ayakkabı mağazamdan bir çift ayakkabı satın aldığımda eski bir arkadaş ile birleşir gibi oluyor. Daha sonralardan ayakkabılarımla bütünleşiyorum.

Ayakkabı tutkunuyum ama bunun bir sorun olduğunu düşünmüyorum—onların benim için olduklarını düşünüyorum. Güzel ayakkabıları hak ediyorum. Hepimiz böyleyiz. Ayrıca, ayakkabı mağazalarından vazgeçme kendimden vazgeçme gibi geliyor bana. Ben onlarla mutluyum. Onların Allah vergisi olduğunu düşünüyorum. Picasso gibi resim veya Beethoven gibi beste değiller.