Tuncel Kurtiz Ölüm ve Biz

Sinema ve tiyatro oyuncusu, fikir adamı, yönetmen, senarist, yapımcıTuncel Kurtiz’i kaybettik.

Sevenleri için, onu tanıyanlar için beklenmedik bir şok oldu ölümü.

Ayrıntılar geldikçe daha net görüyoruz ki hiç de öyle bir anda ölecek gibi durmuyormuş. Sağlığına özen gösteriyormuş, on yıl daha yaşayacağını hesaplıyormuş, Kaz Dağlarının eteklerindeki doğal ortamda bulunan evinde, pek çoğumuzun dikkate bile almadığı sağlık kurallarına özen göstererek yaşıyormuş.

Şimdi artık o yok. Şimdi artık biz onu bilenlerin, onu sevenlerin yapabileceğimiz tek şey kendisi için dua etmek. Allah affetsin demek.

Allah affetsin.

Ben o gerçekten birikimli, kıymetli, önemli kişilik üzerinden biraz hayat ve ölümle ilgili şeyler yazmak istiyorum.

O ulu çınarın ardından bireyi, toplumu, inançlarımızı; gidenlerin ve kalanların yerlerini, önemlerini değerlendirerek diğer pek çok ayrıntının arkasında gözden yitmiş olan var oluş konusuna dikkat çekmek istiyorum.

Bir insanın binlerce insan için bazen ne kadar çok önemli olduğunu, bir kaybın bazen binlerce kayıp anlamına geldiğini ifade etmek istiyorum.

Tuncel Kurtiz kendi alanında eşsiz bir insandı. Ülkemizin ve dünyanın en önemli birkaç karekter oyuncusundan biriydi. Birikimliydi, bilgiliydi, becerikliydi ve gazetelerle televizyonlardan öğrendiğimiz kadarıyla yaşama bağlıydı, kendisini bırakmamıştı.

O şimdi artık aramızda değil. Birikimi, bilgisi, becerisi bundan böyle dünyaya bir şey katmayacak. Onu artık filmlerde, dizilerde, televizyon röportajlarında göremeyeceğiz.

Dünyanın, sanatın, sinemanın, ilişkilerin ve diğer pek çok şeyin bundan sonraki gidişatı hakkında fikirlerini, yorumlarını alamayacağız. Bundan sonrasının dünyasında onu bulamayacağız.

O şimdi yok. Çok sevdiği dostu Yılmaz Güney gibi yok, Ahmet Kaya gibi yok, Turgut Özal gibi yok, Neşet Ertaş gibi yok, Kazancı Bedih gibi yok, Atatürk gibi yok, Muhsin Yazıcıoğlu gibi yok. Yitirip unuttuğumuz, ya da yitirip unutamadığımız önemli bilim adamları, din adamları, siyasi liderler, sanatçılar gibi yok. Her gün aramızdan ayrılan, adı sanı bilinmeyen, hemen unutulan ya da bir süre sonra unutulan milyonlar gibi artık o da yok.

Rol aldığı ve kopyaları arşivlerde olan filmleri var, programları var, yazıları var, şiirleri var ama kendisi yok. Bundan sonra yeni filmleri, programları, yazıları, şiirleri de olmayacak. Bitti. Yok.

Ölüm öyle bir şey. Biz yaşayanların bakıp gördüğü bu. Dinin inancı olan ya da olmayan herkesin emin olduğu, bildiği bu.

Ölümümüzle birlikte bu dünyadaki bedenimiz de, zamanla birlikte açılıp duran yeni, güncel gündemlerimiz de bitiyor; her gün yaşayarak farkında olmadan yazdığımız ömür defteri kapanıyor.

Ölüm nedeni her ne olursa olsun ve herkes için bütün bunlar oluyor.

Her ölüm bir birikimi silip alıyor yeryüzünden. Her ölüm kendine göre belli bir kıvama gelmiş, olgunlaşmış, birikmiş bir şeyleri; dünyaya ait iyi ya da kötü birikimleri, becerileri diğer insanlardan da koparıyor.

Mükemmel yapılar inşa etmiş bir mimar ölünce artık onun inşa edeceği aynı mükemmellikte ve aynı tarzda yapıların yapılması olanaksız hale geliyor. O anlamda toplum ve dünya da yitiriyor bir şeyleri.

Tuncel Kurtiz’in ölümü sadece bizim sinemamız ya da Türkiye için bir kayıp değildir. Aynı zamanda dünya için de kendi alanında çok önemli bir kayıptır. Benzer şekilde başka ülkelerde ölen dili, dini farklı pek çok kimse de gerçekte bütün dünyanın ve bizim de kaybımızdır.

Âlimin ölümü, âlemin ölümüdür sözü boşa söylenmemiştir.

İnsanlık genellikle önemli değerlerini birer birer yitirse de bazen toplu kayıplar da yaşıyor. Savaşlar, salgın hastalıklar bir anda pek çok önemli değeri ya da dünyaya değer katacak potansiyelde insanı silip süpürüyor dünya üzerinden. Birer birer ayrıntılarını göremediğimiz çok sayıda değer bir anda, bir olayda kopup gidiyorlar aramızdan.

Bu anlamda savaşları başlatacak ya da bitirebilecek yerde duran insanlara büyük sorumluluklar düşüyor. Ne yazık ki görülen dünya pratiğinde o sorumlu kişiler insan ve yaşam yerine, sözde ulusal ve bireysel çıkarları için savaşları durdurmuyor, yangınları söndürmüyorlar. Tam tersi çatışmaları destekliyor, yangınlara körük tutuyorlar.

İdeoloji, din, etnik ya da mezhepsel ayrımcılık, düzeni koruma gibi nedenlerin hangisiyle yapılırsa yapılsın masum insanları hedef alan terörist saldırılar da suçsuz günahsız insanları, bazen toplum, halk, kanaat önderlerini yaşamdan koparıp duruyorlar. Terör eylemlerine yönelik planlar, eğilimler bir yerlerde, birilerinin kafalarında sürekli güncellenerek var olmaya devam ederken, uyanık ve çıkar hesapları yapan birileri saf ve iyi niyetli insanların samimi duygularını sömürerek kafalarını karıştırıyor, onları yıkıcı emellerine alet ediyorlar.

Canlar yanıyor, anneler ağlıyor. Yangın değmeyen insanlar sıradan yaşamlarını sürdürürken, birileri gizli gözyaşlarını karanlık gecelerde içlerine akıta akıta ölümle yaşam arasında salınıp duruyorlar.

Nükleer, kimyasal ve konvansiyonel silah üreticileri kâr hırsıyla ve büyük bir iştahla insanları öldürecek silahlar üreterek, onları şaşkın, yıkıcı eğilimleri olan müşterilerine satarak toplu ölümlere zemin hazırlıyorlar.

Bütün bunlar olurken dünya dönmeye devam ediyor. Ölümün pençesine yakasını henüz kaptırmamış olan bizler yaşıyor, çoğalıyor, geçim için çalışıp çabalıyor, üretiyor, düş kuruyor, yeni hedefler belirleyip onlara doğru yürüyoruz.

Ölümü ancak yakınlarımızı ya da önemli saydığımız kişileri yitirdiğimizde anımsadıktan sonra kafalarımızı yeniden gündelik yaşamın acı – tatlı telaşlarına gömüp yaşamaya devam ediyoruz.

Gidenlerin kendilerinin ve bundan sonra eserlerinin olmayacağı bir dünyada.

28.09.2013 10:29