Vazgeçilmez Tutku: "Atmacacılık"

"Çocuk gibi bakıyoruz" Çolak, atmacacılığın başından sonuna kadar büyük bir uğraş, ustalık ve sabır gerektirdiğini vurgulayarak, şunları kaydetti: "Atmacanın çocuk gibi bakımı var. Atmacayı bırakıp bir yere gidemezsin, günde iki öğün yemi, suyu, özel vitaminleri var. Atmacalarımızı kasabın bile vermeyeceği yağsız, damarsız ve yumuşak et ile besliyoruz. Özellikle tüy dökme zamanında daha çok ilgileniyoruz, onları özel kafeslerine koyuyoruz. Maddi yönünü hiç hesaplamıyoruz ama çok büyük bir uğraş istiyor. Atmacacılık kültürü bizde adeta bir bağımlılıktır. Atmacacılık bize büyüklerimizden kalmış vazgeçilmez bir tutkudur. Bu kültürle işçisinden memuruna, emekli paşasından milletvekiline, doktorundan profesörüne kadar herkes uğraşıyor” dedi. Çolak, atmacalara renk, şekil ve hareketlerine göre isimler verildiğini, bu uğraş için kullanılan malzemelere, böceklere, kuşlara, atmacalara atma türkü yazıldığını kaydederek, "Atmacacılık hastalıktır. Atmaca avı geldiği zaman bizim havaya bakmaktan boynumuz ağrır. Çünkü hep atmaca ararız. Atmacacı olup da yere bakan olmaz. Biz bu kültürden ancak ölünce vazgeçeriz" diye konuştu. Dernek üyesi Dursun Ekşioğlu ise yaklaşık 25 senedir atmacayla uğraştığını belirterek, "Atmaca mevsimi geldiği zaman bizim gözümüz başka hiçbir şey görmez. Evde çocuğumuz hasta bile olsa hanıma ilgilenmesini söyleriz ve biz dağda atmaca nöbetinde dururuz. Biz bu kültürün hastayız. Bizim geleneğimiz budur" ifadelerini kullandı. Atmacacılık kültürüyle 25 yıldır ilgilendiğini anlatan Ramazan Karabulut, "Bu kültür bana babamdan kaldı. Severek uğraşıyorum. Atmacama bir çocuğa bakar gibi bakıyorum" dedi. 53 yaşındaki Mustafa Lokumcu da 7 yaşından beri babasıyla atmaca avına çıktığını ifade ederek, "Babamın mirasını yaşatmaya çalışıyorum. İnşallah bizden sonra gelen nesil de devam ettirir" diye konuştu.